مخابرات ما – به جرأت می‌توان گفت در دنیای مدرن امروز یکی از مسیرهای تعریف شده شفافیت واحدهای سازمانی به نام روابط عمومی است. همان‌هایی که در تعریف شغل‌شان آمده، قرار است در هر سازمان تسریع کننده و تسهیل‌کننده برقراریِ ارتباطاتِ موثر و هدفمند با رسانه‌ها و گروه‌هایی باشند که با آن در ارتباطند.
مخابرات ما ( محمد – شارا) – به جرأت می‌توان گفت در دنیای مدرن امروز یکی از مسیرهای تعریف شده شفافیت واحدهای سازمانی به نام روابط عمومی است. همان‌هایی که در تعریف شغل‌شان آمده، قرار است در هر سازمان تسریع کننده و تسهیل‌کننده برقراریِ ارتباطاتِ موثر و هدفمند با رسانه‌ها و گروه‌هایی باشند که با آن در ارتباطند.
در ایران اما موضوع کمی متفاوت است، اینجا کار برخی روابط عمومی‌ها این است که فاصله‌ای باشند میان رسانه و مسئول، سازمان یا هنرمند مربوطه. این روزها برخی از روابط عمومی‌ها مانعی هستند بر سر ارتباط رسانه‌ها با مسئولان و هنرمندان.
خبرنگاران و روزنامه‌نگاران به واسطه شغل‌شان بیشترین نیاز به ارتباط با روابط عمومی‌ها را دارند اما در کمتر موردی موفق می‌شوند که از روابط‌عمومی‌ها جواب دریافت کنند. ما روزنامه‌نگاران در تماس با روابط عمومی‌ها اغلب با سه مدل اتفاق مواجه می‌شویم؛ شایع‌ترین آن این است که روابط عمومی مورد نظر تلفن محل کار یا موبایل خود را جواب نمی‌دهد! این عزیزان فراموش کرده‌اند که استخدام شده‌اند تا تلفن را بردارند و پاسخگوی سوالات مطرح شده آن سوی خط باشند، شاید هم دل‌شان قرص و پشت‌شان محکم است و در نهایت فازشان این است: همینی که هست!
دسته دوم آنهایی هستند که به اندازه قبلی‌ها دل‌شان قرص نیست و شاید جای‌شان محکم نیست. بنابر این تلفن را برمی‌دارند، سوالات را می‌شوند و در نهایت می‌گویند به سوال مذکور پاسخ نمی‌دهیم و در ادامه تاکید می کنند که آقای مدیر یا مسئول یا هنرمند مورد نظر هم در دسترس نیست. در این مورد هم مانند مورد اول تو می‌مانی و سوالات بی‌پاسخی که برای دانستنش دستت به هیچ جایی بند نیست.
دسته دیگری از مدیران محترم روابط عمومی وجود دارند که هنوز با وجدان خود درگیرند؛ آنهایی که می‌دانند وظیفه‌شان پاسخگویی است، استخدام شده‌اند که جواب سوالات را بدهند اما در مناسبات عدم شفافیت گیر افتاده‌اند. این عزیزان تلفن‌شان را برمی‌دارند و مفصل به خبرنگار یا عزیزی که آن سوی خط است توضیح می‌دهند، اما در آخر هر آن‌چه رشته بودند را با یک جمله کوتاه پنبه می‌کنند: (اینها را از قول من ننویسید!). یعنی همه اینها را می‌توانید به عنوان شنیده محسوب کنید و خبر رسمی نیست.
همین دیروز برای تهیه گزارشی درباره برنامه‌های برتر تلویزیون در جشنواره جام جم مشغول نوشتن گزارشی بودیم، اما چند ساعت تماس با روابط عمومی سازمان صدا و سیما بی‌فایده بود و هرگز صدایی از آن سوی خط شنیده نشد.
آقای محمد حسین رنجبران، مدیر محترم روابط عمومی سازمان صدا و سیما و تیم‌شان گوشی را برنداشتند. بعد از آن رفتیم سراغ یکی از مسئولان محترم روابط عمومی در شبکه‌های سیما که در تیپ سه روابط عمومی‌ها جا می‌گیرند. از همان عزیزانی که در نهایت با یک جمله (از قول من ننویسید!) همه‌چیز را نقش برآب می‌کنند.
نکته عجیب دیگر این است که مدیران روابط عمومی بعد از عدم پاسخگویی، وقتی گزارشی در رسانه‌ای منتشر شد، تازه یادشان می‌افتد با خبرنگار تماس بگیرند و از رفتار غیرحرفه‌ای رسانه گله کنند که چرا بدون هماهنگی با آنها گزارشی درباره سازمان مربوطه‌شان منتشر شده است و چرا یکطرفه به قاضی رفته‌اید و چرا نظرات ما را منعکس نکرده‌اید! کاش تدبیری اندیشه شود که روابط عمومی‌ها به وظیفه‌شان درست عمل کنند تا اهالی رسانه بتوانند از طریق روابط و اطلاعات‌‌شان در موارد مختلف گزارش تهیه کنند و در رسانه‌شان منتشر کنند.
***
نظرات بسته شده است.