مخابرات ما- امروز در یکی از جلسات همکاری پیشنهاد کرد روابط عمومی تحقیقی انجام دهد در باب سرقتهای مخابراتی و دلایل آن! این پیشنهاد باعث شد این مطلب نوشته شود.
مخابرات ما- گاهی تجارت ظالم می شود.این به خودش مربوط است بشرطی که از دیگران انتظار مهربانی نداشته باشد.
چطور است با یک مثال جلو برویم!
امروز یکی از همکاران پیشنهاد بسیار جالبی داشت.او می گفت : روابط عمومی تحقیقی انجام دهد از سرقت های تجهیزات و لوازم مخابراتی در سراسر کشور.
البته میدانم که هدف او نشان دادن ارتباط نارضایتی کارکنان با سرقتها بود.بویژه سرقتهای شبکه و تجهیزاتش.
این امر آنقدر بدیهی شده است که اگر امروز از سر چهارراه یک کافو را ببرند من یکی تعجی نمی کنم.
این حرفها چه ارتباطی با جملات اول ما دارد؟
اخیرا ایده ای مطرح شده است که هزینه ها را با هم یر به یر می کنند.فرضا می گویند اگر ما نگهبان برای تجهیزات بگیریم در سراسر کشور ۱۰۰ واحد هزینه داریم.در حال حاضر سرقت تجهیزات در کشور برای ما ۱۰ واحد هزینه دارد.پس صرف با این است که هزینه سرقت را قبول کنیم ولی نگهبان نگذاریم.
.
حالا برمیگردم به جمله اول خودم! تجارت گاهی ظالم می شود.
.
شما چه فکر می کنید؟ آیا دو دو تا چهار تای شما هم همین جواب را می دهد؟
.
اینجا باید بگویم تجارت بطور غریبی از محاسبه همه هزینه های سرقت طفره می رود!
- آثار اجتماعی سرقت
- آثار سرقت بر نا امنی جامعه
- اثر سرقت بر احساس نا امنی (گاهی یک سرقت موجب می وشد شما سالها احساس نا امنی کنید و آزار ببینید)
- اثر سرقت ساده مخابراتی بر سازماندهی تیم های سرقت در مراحل بعدی
- اثر جانبی سرقت بر روابط کاری سارق با مخابرات (ممکن است ما همه سرقت ها را کار همکار بغل دستی خودمان بدانیم!!! … واویلا … یعنی خدای نکرده همه را دزد بدانیم!)
- آثار روانی این سرقت بر کار کارکنان (هر لحظه منتظر سرقت هستند پس کار را درست و محکم دنبال نمی کنند!)
- راه افتادن معاملات غیر قانونی در کشور (خرید تجهیزات از سارق)
- عادت دادن کارکنان به سرقت برای گرفتن حق خود
- ….
باز هم بگویم؟
آن کسی که یک جامعه را نا امن می کند تا:
- حق و حقوق اولیه کارگر را ندهد و او را ناراضی کند
- هزینه های مالی اش را کاهش دهد
جامعه و افراد جامعه را فدای کسب درآمد خودش کرده است!
حالا بیایید فرض کنیم نیروی انتظامی را جمع کنیم!
اگر این ایده رشد پیدا کند باید این را هم بپذیریم که بهتر است نیروی امنیتی نباشد! (به بیراهه نروید! اینها مثال است!)
هزینه حفظ امنیت در یک کشور بسیار زیاد است.ما هزینه های ظاهری نا امنی را می پذیریم تا جلوی هزینه های کلی ایجاد امنیت را بگیریم!
آیا این درست است؟!
معلوم است که نه! همه دنیا هزینه های امنیت را می پردازند تا مردم احساس امنیت کنند! یعنی فقط برای احساس امنیت میلیاردها دلار و تومان و ین و لیر هزینه می کنند تا مردم آرامش داشته باشند!
.
باز برمیگردم به جمله همکارم که امروز به من گفت: تحقیقی در مورد سرقتهای محابراتی و دلایل آن انجام دهید تا بدانیم چرا این وضعیت رخ داده است!
.
شرکت مخابرات ایران و شرکت ارتباطات سیار شاید با هزینه نکردن در بخش امنیت صرفه جویی زیادی می کنند اما فکر و احساس نا امنی را در جامعه از بین می برد!
ایجاد جامعه ای خشن و قانون گریز که حقش را خودش از راههای غیر قانونی بگیرد حاصل همین احساس نا امنی است!
این آسیب ها را نمی توان با پول جبران کرد.
حدود چهار سال پیش یکی از همکارا طرحی رو داده بود برای قفل منهول ها که بدن تغییر زیر ساخت ها و با کمترین هزینه این عمل انجام بشه حتی تو کمیته پیشنهاداتم تایید شد ولی وقتی میخاستم انجام بدن یکی از بزرگواران فرمودند در استان ما سرقتی انجام نمیشه پس نیازی به این کار نیست حالا در یک ماه گذشته ۵۰۰ میلیون خسارت از طریق سرقت به استان تحمیل شده که اگر اون موقع این کار انجام داده بودن کمتر از ۵۰ میلیون برای استان هزینه داشت حتی یه طرح دیگه هم بود که موقع قطع کابل مسی در نگهبانی الارم زده میشد هزینه این پیشنهاد برای هر کابل ۲۴۰۰ فقط ۱۰۰ هزارتومن بود ولی باز گفتن ما سرقتی نداریم که بخایم هزینه کنیم