هزینه ماهانه زندگی کارگران به ۵ میلیون تومان نزدیک شد

چنان قحط پولی شد اندر دو جیب
کـه شـد بـی اثـر ذکر ِ امَن یجیـب

چنان رفت بالا تورم که کرد
بدون ِ اثـر هیبت ِ …م مــرد

چنان جنسها قیمتش شد گران
که گفتم: بلا نسبت ِ حاضران

فلان کرد باید بر این اقتصاد
بر این اقتصاد ِ سراسر فساد

در این حال شخصی دهانـم گرفت
وَ زد بر سرم مشتِ محکم وَ سفت

که خاموش باش و نزن حرفِ مفت
مگر میــل داری کــه چیــزی کلفت

گـذارد فـلان جـات روزی کسی
وَ درجمع گوید که خار و خسی

نداری، نخور، معده فرمانبر است
به امر تو گه چاق و گه لاغراست

به جای چلو ، نان ِ خالی بخور
نه مثل سران ،قوتِ عالی بخور

دهانت بزن قفل آن هم سه پیچ
به پـای بزرگان بدینسان مپیچ

از امـروز تـا انتخـابـاتِ پیش
نزن هیچ حرفی و مانند میش

بشو رام و حرف از گرانی نزن
وگرنـه شـود همسـرت بیـوه زن

نیــانـــداز در جامعــــــه التهـــاب
برو شب که شد در سرایت بخواب

مکن با اراجیفِ چرتت پکر
مقامـات مافـوق را این قـَـدَر

“خـدا را بـرآن بنــده بخشــایـش است”
“که خلق از وجودش در آسایش است”

مقامـات مسئـــول هــم آدمنــد
از این کاردانها ! در عالم کمند

فقط خونشان از تو رنگین تر است
وَ دینارشـان از تو سنگین تر است

برو مثل آنها تو هم کار کن
وَ هرجا توانستی ادرار کن

“برو کار می کن مگو چیست کار”
“کـه سـرمایـه ی جاودانیسـت کار”

اگر کــار پیــدا نکردی برو
به همراه جمعی سحرها بدو

که ورزش ” بود مرد را راستی
زسستـی کـژی زایــد و کاستی ”

شکم چاق گردد ز بی ورزشی
بـدون تحـرک تــو بی ارزشی

بود ارزش مرد در ریش او
نـه در انتقــاد کـم و بیش او

نکن انتقــاد از مقــامــات فوق
بیانداز بر گردن خویش طوق

بشـــو بنـــده و عبـــد در بستشان
وَ بنشان خودت را سر ِ شستشان

که هر جور خواهند حرکت کنند
وَ گاهـی بـه…….. برکت کنند

و گاهی و گاهی وگاهـی و بــوق
صفوف خودی ها شده بس شلوغ

عجب چرت و پرتی است اشعار من
شــــده مثنــــــوی هــم گرفتــار مــن

اگر طنز این دفعه پرت و پلاست
خصوصیت شیــوه ی احمــداست
احمد طناز

می زند جانِ مرا هی نیش، فیش
با دروغ و حیله های خویش، فیش

فیشِ های عده ای را دیده ام
فرق دارد هر کجا با فیش، فیش!

مبلغ فیش فلانی می زند
هم دل و هم سینه را آتیش، فیش

گفته ام آتیش اگر، حالم بد است
ای بیفتی از پلِ تجریش، فیش

بی وفا داری چه بد تا می کنی
توی دنیا با من درویش، فیش

با تو رفتند عده ای آنتالیا
کاش می بردی مرا تا کیش، فیش

نیست اما در دوازده ماهِ سال
از کرایه خانه‌ی من بیش، فیش

من که سی سال است از دست شما
ذره ای کارم نرفته پیش، فیش

تا حقوقم خرج شد گفتم به خود
راحتم در خانه از تفتیش، فیش

دیدم اما احترام بنده نیست
پیش زن اندازه‌ی یک میش، فیش

خوش به حالت خوب داری می‌پری
با گروهی مصلحت اندیش! ، فیش

فرامرز ریحان‌صفت