[box type=”shadow” ]مخابرات ما(اورانوس) – در چند مطلب پی در پی , می توانید سیر تاریخی تحول مخابرات ایران را بخوانید و با آن آشنا شوید. در یادداشت شماره 1 به سربازان روس در تبریز اشاره کردیم که از سیم کشی های غیر قانونی تلفن برای ایجاد مزاحمت ، سرکوب و ترساندن مردم سود می جستند .[/box]
در سال 1306 هیات وزرا به دلیل این اقدام روس ها ، دایر کردن خطوط تلفن را منوط به اجازه دولت کرده بودند .
رسیدگی به امور تلفن تا ۱۳۰۸ به عهده وزارت فلاحت و تجارت و فواید عامه بود، ولی به سبب تخطیِ بعضی از مؤسسات تلفنی از آن سال با تصویبنامه‌ای به “وزارت پست و تلگراف” واگذار شد و نام وزارتخانه نیز به “وزارت پست و تلگراف و تلفن” تغییر یافت.
این وزارتخانه در سال ۱۳۱۰ برای تمرکز امور مخابرات با اخذ ۱ میلیون تومان وام از بانک ملی، سهام “شرکت تلفن ایران” را خریداری کرد. در سال 1313 تمامی شرکتهای تلفن موجود در سطح کشور در شرکت تلفن ایران زیر نظر وزارت پست و تلگراف و تلفن ادغام شدند .
تا قبل از به کار افتادن شبکه تلفنی خودکار، مکالمات واسطه‌ای استراق سمع را ممکن می‌کرد و اداره تأمینات از طریق گوشی‌های فاقد دهنی به اسم گوشی سرّی، در موارد مشکوک، استراق سمع می‌کرد و به اطلاع مقامات می‌رساند ، لذا به همین دلیل و نیز برای تسهیل در مکالمات تلفنی، در ۲۱ شهریور ۱۳۱۶ شبکه تلفنی خودکار با ۶ هزار شماره از شرکت زیمنس آلمان خریداری شد و در تهران (مرکز تلفن اکباتان) راه‌اندازی گردید. شرکت تلفن برای آشنایی مردم با چگونگی کار تلفن خودکار، ضمن درج آگهی در روزنامه، حتی پیش از افتتاح این شبکه، دستگاه مخصوصی نیز برای آموزش مردم در شرکت نصب کرد.
اما وضع تلفن تا مدتها نامطلوب بود و غالباً امکان واگذاری آن به درخواست‌کنندگان وجود نداشت، بنابراین، به پیشنهاد شهرداری مقرر گردید که حق تقدم به کسانی داده شود که احتیاج مبرم به تماس تلفنی دارند.
ادامه دارد …
نظرات بسته شده است.