سردبیر سلام میکند- سلام بر حقیقت نهفته در کلام رهبری!

در كشور ما!
1. آنهائي كه وجدان كاري دارند حامي كاري ندارند و آنهائي كه وجدان كاري ندارند اغلب زبان باز هم هستند و به لطايف الحيلي خود را در گردونه مديريت نگه ميدارند و مي توانند با هركسي به هر شكلي بسازند؛
2. آنهائي كه تخصص دارند يا فرصت ندارند و يا اينكه اعتقادي به اين ندارند كه بايد به فكر نگهداشتن خودشان باشند و چون امكان سوء استفاده در مديريت آنها كم است سريع تخريب مي شوند و از گردونه تاثير گذاري كنار مي كشند يا كشيده مي شوند؛
3. آنهائي كه رانتجو هستند يا رانتساز ارتباطات قوي نيز دارند و با رابطه مداري سوء مديريت هاي خودشان را مي پوشانند و يا عيبها و نواقصات خود را بحساب ديگران جا مي زنند و خود را تبرئه مي كنند ؛
4. آنهائي كه مسوليت را به عشق مسوليت مي پذيرند نه به عنوان وظيفه سازماني ، اخلاقي و مسوليت اجتماعي و چسبندگيشان به پستها بيش از ديگران است اغلب كمتر نيز اذيت مي شوند و دوام مي آورند؛
5. آنهائي كه بدليل تخصص و اعتقاد دروني شناخت و تعهد بيشتري دارند و با كار درگير هستند در مقابل مشكلات نمي توانند بي تفاوت باشند و انتقاد مي كنند و اينجاست كه فاتحه آنها خوانده مي شود چون معمولا بالادستي ها كه جزو گروهاي فوق الذكر هستند نمي توانند انتقاد آنها را بپذيرند در نتيجه عرصه را بر آنها تنگ مي كنند؛
6. غيره …

سلام
يك مشكل در كشور ما اينست كه همه يك نقطه (خيالي!) را مي كوبند؛ هر كس در هر سطحي بالاخره يك نقطه اي براي كوبيدن دارد؛ از رئيس جمهور گرفته تا بنده نوعي ؛ رئيس جمهور مي گويد بايد چنين بشود و چنان بشود و چنين كردند و چنان كردند و …. بقيه هم همينطور ؛ قبل ها هر كسي مثلا” ما فوق خودش را مي كوبيد ولي اينك همه پيشرفت كرده اند و بالاترها را مي كوبند و از وزير و رئيس جمهور و ارگانهاي رسمي و ديدگاههاي عملي را مي كوبند و كسي هم در مقابل كسي در ظاهر غير از مناظره هاي تلويزيوني حرف نمي زند و بحث كارشناسي و علمي و اصولي و مستدل و منطقي شكل نمي گيرد و عموما بحث ها در سطوح كلي يا آرماني هستند و يا باز خيالي بطوريكه يا به كسي بر نخورد و يا اينكه به هركسي مي خواهد بخورد و فقط به خود ايشان و يا اينكه به هم طيف ها ، خوديها ، هم نفع ها و حداكثر به هم فكرها برنخورد؛ اينجا كسي به نقش خودش كاري ندارد و كاري ندارد به اينكه وظيفه خودش چه بوده و چه كار كرده و چه كار نكرده و خروجي خودش چه بوده و وظيفه سازماني ، وجداني ، اعتقادي ، اخلاقي ، ملي و ميهني اش چه بوده است؛ هيچكس يك سوزن بخودش نمي زند و هيچكس سطح توقع خودش را با خروجي و جايگاه خودش نمي سنجد و هيچكس حتي بخودش هم پاسخگو نيست كه احيانا” كلاه خودش را قاضي بكند و همه اش يكطرفه به قاضي نرود؛ همه بالانگر هستند با اين معني كه هيچكسي به مشكلات سطوح پائينتر از خود نگاه نمي كند كه احيانا” مشكلي از كسي بگشايد؛ فرهنگيانمان راه حل مشكل را مدرسه منطقه و كلاس نمي جويند و خودشان نمي جويند و مشكل را در وزير ، مجلس ، رئيس جمهور و يونيسف و سازمان ملل مي جويند و استادانمان مشكل ار در نقش مخالف گرفتن و تكرار حرفهاي ترجمه اي مي جويند و مشكل را در مقالاتشان و پايان نامه هايشان و مقالاتشان نمي جويند؛ هم كارمندانمان مشكل را در وجدان كاري خودشان نمي جويند و حل مشكل ارباب رجوع را در ارجاع به ديگران و ارجاع به ناممكن ها مي جويند و بانك هايمان مشكل را در افزايش سود نه گردش سود مي جويند و دولتي هايمان دولت گرداني مي كنند بجاي مملكت گرداني و وزرايمان وزارتخانه داري مي كنند بجاي وزارت داري و بجاي رسيدن به كار مردم و كارگشائي جلسه داري مي كنند و جلسه داري و باز جلسه داري و در مخابراتمان نيز جلسه داري و همكارداري و نگهدار مرا تا نگهدارم تو را و نيرو مي آورند بدون روش ، هزينه مي كنند بخاطر دلشان و مديريت ميكنند با روش ولي نه روش مديريتي علمي و اصولي و پاسخگو بلكه با روشي …………. و الباقي بماند به وفت آتي

سلام
به خاطر اینکه افراد بی برنامه، نالایق، ناشایست، نادان، رانت خور، خودخواه و از خدا بی خبر در مناصب مهم کشور نشسته اند و به فکر همنوعان خود نیستند.