دست هایی که مرهم شده است

توسط محمد در تاریخ 20 اسفند 1396 1,333

[box] مخابرات ما -دمیدن روح تازه در کالبد خسته از ناملایمات درون سازمانی ، وقتش بود. [/box]مخابرات ما (محمد – پیام تهران آنلاین) – درست در هنگامی که سیمرغ تحول می رفت تا آخرین شهپرهایش را در تندباد برخاسته از سیاست های ناپخته از دست بدهد، آمدی سید . حاشا و کلا که قصد این نوشتار، مبالغه، اسطوره سازی و یا نقل و کلامی باشد که بوی نیاز از آن برخیزد چرا که دل ها بی ریا زیر چرخ کبود ، زهرچه رنگ تملق و تعلق ، آزاد است.

و نیک می دانیم که مردمان محلات نیز بلند نظری و مناعت طبعی به بلندای “خورزین ” و ستیغ کوه های 70 قله دارند که بی نیازشان می سازد از هر چه سالوسی و تملق. زیاده خواهی و فزون خواهی در ذات انسان هایی که روزگارانی نه چندان پیش ، جان برداشتند تا نثار میهن و مکتب خویش سازند نیز هرگز محلی از اعراب ندارد.

آمدنت، شده است بارقه ی امید برای بهبود اوضاع جهان که به مشام می رسد. بهبودی نه صرفا برای ترمیم زخم هایی از جنس کف دست و نه برای آنکه تومانی بیش عاید شود، بارقه امید از آن حیث که دیگر شاهد گریستن همکار بازنشسته ای نباشیم که مطالبات را از مجاری دیگر گرفته بود و چون پرسیدیم دیگر چرا غمگینی و او گفت: دلم به این کار رضا نبود . گویا از فرزندم شکایت کرده ام .

بارقه امید از آن حیث که مجد و عظمت باز می گردد، غرور جریحه دار شده، ترمیم و پیوند دوباره همسفران (بخوانید، تشریک منافع کارگر و کارفرما) در فضای جدیدی که گشوده ای ، محقق می شود.

اگر چه در دوران سخت انشقاق، فارغ از آنها که طاقت از دست بدانند و پیگیر حقوق خویش شدند، بودند خیبری هایی که سوز داشتند اما بدون دود . در خود می ژکیدند و خار در چشم و استخوان در گلو به منافع بلند مدت شرکت می اندیشیدند و باورشان این بود که در این کارزار ممکن است نه از تاک خبری ماند نه از تاک نشان.

تعصب بود و غیرت تا نشان دهد روح خدمت به مردمان شهر، همچنان وفادارانه بر فراز مجموعه ای ارزشی و اعتقادی می گردد و می چرخد و نمی گذارد حلقه ای وصل و ارتباط در اوج کم مهری هایی که سیلی می زد غرور جریحه دار شده کارکنان را ، لحظه ای آسیب ببیند.

غریبه نیستی برادر و از جنس مایی که حرمت دار نان و نمکی، فرزندان نظام در این بخش حساس جامعه گلچینی از بهترین نسل های پس از انقلاب هستند که ورای دغدغه های معیشت ، تو گویی بطور غریزی در خط خدمت به مردمان این دیارند . دستی به مهر چو ببیند خالصانه می فشارندش .

شما خردل نشسته در سینه ها را منگر ، شیار خانه کرده بر رخسار ها را نبین .که” سراپا اگر زخم خورده ایم ولی دل به پاییز نسپرده ایم” به مدد تجربه و نیروهای متخصص و جوان ، روزآمدی و مجهز به دانش روز شدن ،دشوار نیست . با دمیده شدن روح تازه ، دست هایی که مرهم شده است را می فشاریم .ترک های درون سازمان که ترمیم شد و چتر تفاهم و وفاق گسترانید شد، آنگاه شاهد خواهیم بود که چگونه سیمرغ جان می گیرد و قلب شکسته ره نگاشت به تپش می افتد.