[box]مخابرات ما -منظومه مخابراتی تلست LEO را می‌توان بزرگترین پروژه شرکت تلست در تاریخ ۵۰ ساله این شرکت دانست. [/box]
مخابرات ما (محمد – اسپاش) – شرکت مخابراتی کانادایی تلست (Telesat) که از سال ۲۰۱۶ تصمیم گرفت به بازار منظومه‌های ماهواره‌ای مخابراتی مدار LEO وارد شود، ممکن است با کمک شرکت آمریکایی اسپیس ایکس، منظومه خود را چند ماه زودتر از شرکت شناخته‌شده وان وب (OneWeb) راه‌اندازی کند. این شرکت باسابقه که از سال ۱۹۶۹ در زمینه مخابرات ماهواره‌ای فعالیت می‌کند، در سال ۲۰۱۶ اولین ماهواره از منظومه خود را به شرکت بریتانیایی SSTL سفارش داد. این ماهواره با نام Phase 1 LEO چندی پیش به فضا پرتاب شد و ماموریت آزمایشی خود را آغاز کرده است تا در نهایت منظومه تلست شامل ۱۲۰ ماهواره کوچک در سال آینده عملیاتی شود.
منظومه مخابراتی تلست LEO را می‌توان بزرگترین پروژه شرکت تلست در تاریخ ۵۰ ساله این شرکت دانست. اروین هادسون (Erwin Hudson) نایب رییس این شرکت می‌گوید: «ما با تولیدکنندگان برتر ماهواره کار می‌کنیم و اکنون ساختار منظومه را طوری طراحی کرده‌ایم که با اهداف عملکردی و اقتصادی ما سازگار باشد و کسب و کاری قابل رقابت در مقیاس جهانی راه‌اندازی کنیم.»
به گفته هادسون، تلست برای جلوگیری از اختصاص ظرفیت به مناطق خالی از مشتری چاره‌اندیشی کرده و سامانه‌های این منظومه هم با آنتن‌های مکانیکی و هم با آنتن‌های الکترونیکی سازگار است. تلست LEO تمام بازارهای اینترنتی را هدف گرفته است؛ از اینترنت وسایل نقلیه مثل هواپیماها و کشتی‌ها گرفته تا شبکههای خصوصی و دولتی و ارائه اینترنت به مناطق محروم. این منظومه با طیف 4 گیگاهرتزی خود، چندین ترابیت بر ثانیه ارتباطات پهن‌باند را در باند Ka تامین خواهد کرد.
در ادامه خلاصه‌ای از مصاحبه هادسون را با وبسایت اسپیس نیوز (SpaceNews) از نظر می‌گذرانیم.
-تلست از برنامه خود برای پرتاب دو ماهواره Phase 1 LEO برای آزمایش و نمایش فناوری خبر داده است. انتظار دارید در این قسمت برنامه خود به چه اهدافی برسید؟
ماهواره‌های Phase 1 LEO که یکی توسط شرکت SSTL و دیگری توسط شرکت (SSL) Space Systems Loral ساخته می‌شوند، بر اطمینان یافتن از عملکرد ترمینال‌های ماهواره و مشتری تمرکز دارند. این دو ماهواره با فعالیت در زاویه و ارتفاع مناسب، تجربه پهن‌باندی را با کیفیت بالا و تاخیر زمانی کم ارائه می‌دهند که ماهواره‌های MEO و GEO از ارائه آن عاجز هستند. تاسیسات زمینی این ماهواره‌ها در کانادا فعال شده است و بسیاری از مشتریان ما علاقه‌مند به حضور در تست‌های این دو ماهواره هستند.
-تلست LEO باید با منظومه‌های ماهواره‌ای دیگری در هر سه مدار GEO، MEO و LEO رقابت کند. برتری این منظومه در این رقابت سنگین چیست؟
تلست LEO تجربه پهن‌باندی قابل مقایسه با سریع‌ترین اینترنت‌های فیبر نوری ارائه خواهد داد. علاوه بر این که سرعت اینترنت این منظومه در بین منظومه‌های ماهواره‌ای بیش‌ترین خواهد بود، هزینه هر مگابیت بر ثانیه از پهنای باند آن نیز به میزان قابل توجهی از قیمت‌گذاری‌های کنونی پایینتر می‌باشد.
وقتی که لینک‌های اپتیکال بین ماهواره‌های تلست LEO برقرار شود، این منظومه یک شبکه جهانی ایجاد می‌کند که قادر به تامین ارتباطات پهن‌باند سریع هم برای مشتریان ثابت و هم برای مشتریان متحرک، بدون توجه به موقعیت مکانی آنها می‌باشد. فناوری محموله پیشرفته به ماهواره‌های ما اجازه می‌دهد تا ظرفیتشان را بر مناطقی که نیاز بیشتری به ارتباطات پهن‌باند دارند، متمرکز سازند. نتیجتا تلست LEO خواهد توانست نیازهایی از مشتریان را مرتفع سازد که اپراتورهای دیگر قادر به پاسخگویی به آنها به صورت کارامد نیستند. از جمله این مناطق می‌توان به یک فرودگاه شلوغ، بندری پر از کشتی و یا یک پایگاه نظامی اشاره کرد.
علاوه بر این، تاخیر زمانی در اینترنت پرسرعت مسئله‌ای بسیار مهم و یکی از مزایای منظومه ماست. تلست LEO در مسیر رفت و برگشت هر سیگنال مجموعا بین ۰.۰۳ تا ۰.۰۵ ثانیه تاخیر خواهد داشت که ۱۰ برابر بهتر از ماهواره‌های مدار GEO با تاخیر زمانی ۰.۶ تا ۰.۷ ثانیه خواهد بود. ماهواره‌های مدار MEO عملکردی نسبتا بهتر از ماهواره‌های GEOدارند اما تاخیر زمانی آنها نیز حدودا ۷ برابر بیشتر از این منظومه می‌باشد. با افزایش میزان ارتباطات چندرسانه‌ای و داده‌های کدگذاری‌شده در اینترنت، تاخیر زمانی حتی از سرعت اینترنت نیز برای برخی مهم‌تر شده است.
-چگونه از هدررفت ظرفیت ماهواره‌های خود در مناطقی چون اقیانوس‌ها و بیابان‌ها جلوگیری می‌کنید؟
با استفاده از فناوری پیشرفته شکل‌دهی پرتوها و قابلیت‌های دیگر، مطمئن هستیم که می‌توانیم ظرفیت پهن‌باند منظومه را به صورت پویا به مناطقی که به آن نیاز داشته باشند، منتقل کنیم. نحوه قرارگیری ماهواره‌ها و لینک‌های بین آنها در این منظومه بسیار کارامد خواهد بود.
-برخی کارشناسان معتقدند که ترمینال‌های کاربران، بزرگترین ضعف منظومه‌های LEO می‌باشد. برنامه تلست برای این مشکل چیست؟
تلست می‌داند که این صنعت نیاز به پیشرفت‌هایی در ترمینال‌های زمینی دارد تا بتواند بهره کامل را از ظرفیت منظومه‌های LEO ببرد. برای حل این مشکل ما دو راه حل ارائه کرده‌ایم. نخست آنکه منظومه ما هم از آنتن‌های الکترونیکی و هم از آنتن‌هایی که به صورت مکانیکی تنظیم می‌شوند پشتیبانی می‌کند. بنابراین موفقیت ما نیازمند جهشی بزرگ در عملکرد و ظرفیت ترمینال‌های زمینی نیست.
دوم آنکه تلست در حال مذاکره با شرکت‌هایی می‌باشد که برای توسعه نسل جدید آنتن‌ها تلاش می‌کنند. ما پیشرفت‌های آنها را دنبال می‌کنیم و انتظار داریم در چندسال آینده آنتن‌هایی با قیمت مناسب و عملکرد بالا به بازار وارد کنند که ملزومات منظومه‌های مدار LEO را براورده سازند.
-تلست در کدام قسمت فرایند تهیه ماهواره برای منظومه خود قرار دارد؟
رویکرد تلست به این پروژه دقیقا بر اساس نیازهای آن شکل گرفته و ما به صورت همزمان معماری سامانه را توسعه داده نقشه کسب و کار را مشخص می‌کنیم تا در مورد هزینه‌ها، ریسک‌ها و ظرفیت‌ها و درامدهایمان مطمئن باشیم. برنامه داریم تا ماهواره‌های Phase 2 را در سال ۲۰۲۰ به فضا ارسال کرده و سرویس‌های تجاری را در سال ۲۰۲۱ راه‌اندازی کنیم.
-هزینه برنامه‌های تلست چقدر است؟ تاکنون چقدر بودجه تامین شده است؟
با توجه به شرایط فرایند تامین ماهواره نمی‌توانم اطلاعات دقیقی در مورد هزینه‌ها بدهم اما قطعا ساخت و پرتاب چندصد ماهواره، هزینه‌ای بیشتر از دو ماهواره پربازده تلستار ۱۸ و ۱۹ (Telstar) خواهد داشت که در سال ۲۰۱۸ پرتاب می‌شوند. ما در حال مذاکره با شرکای اقتصادی و راهبردی هستیم و از لحاظ تامین بودحه مشکلی نداریم. در ماه‌های آتی خبرهای بیشتری از تلست خواهید شنید.
نظرات بسته شده است.