سردبیر سلام می کند- حرمت ها شکسته است.

مخابرات ما (سردبیر) – سلام می کنم به همه عزیزان مخابراتی. داستان وقایع زنجان را شنیده اید.هر چند اتفاق جدیدی نیفتاده است  اما به شدت مایه تاسف است.

مدتهاست مدیر عامل مخابرات ایران به استانها می رود، قول جلسه با بازنشستگان می دهد اما به نحوی شانه خالی می کند و از جمع آنان عبور می کند.بازنشستگان که این شرایط را می بینند به دنبال مدیر عامل راه می افتند و … مسائلی اتفاق می افتد که هیچ عقل سلیمی تایید نمی کند. نه آن خلف وعده مدیر عامل خوب است نه آن هتک حرمتهای بازنشستگان. این داستان دیروز در زنجان بوده و روزهای گذشته در کرج و …

برای واکاوی موضوع، نمی شود همین امروز یک شات از فضای مخابرات بگیرید و بگویید مقصر فلان است! به گذشته ای حدود سه سال باید برگردیم و وقایع را بررسی کنیم تا شاید بتوان نظری واقعی داد.

طی سه سال گذشته هر نوع حرمت شکنی از سوی مدیریت مخابرات ایران دیده شده و زندگی همه وابستگان مخابرات به سختی و دشواری افتاده و به هر دلیلی هر روز یک بخش از حقوق اولیه اش را می زنند! این حرمت شکنی نیست؟ یک روز رفاهیاتش فریز می شود و روزی (۴ سال) بهره وریش را نمی دهند! یا سنوات دو ساله اش را (کارکنان شرکتی) بدون پرداخت و بدون پاسخ می گذارند … اینها قطعا نوعی بی حرمتی است.

از سوی دیگر مجموعه مدیریت مخابرات کشور نه راه تعامل را در پیش گرفتند نه سیاست بکار بردند.صرفا با دعوا و جنجال سعی کردند وزیر ارتباطات را به افزایش تعرفه ترغیب نمایند.فشار نمایندگان را هم بر آن افزودند! اما وزیر هم که از همان تفکر سخت -مثل مدیران مخابرات- آمده بود، راه برخورد با آن را می دانست لذا درآمدهای مخابرات ثابت ماند. مدتی هم که به جای وزیر کسی را می خواستند بنشانند! یعنی تنها دریچه های گفتگو را بستند!

وزیر ارتباطات هم مخابرات را مدیریت آن فرض کرد! و ۱۰۰ هزار خانواده مخابراتی را نادیده گرفت!

مدیران تنها راه کاهش هزینه را، عدم پرداخت مصوبات مرتبط با بازنشستگان و شاغلین دانستند.این امر در کوتاه مدت شاید قابل تحمل بود اما سالهای بعد، به دلیل افزایش تورم افسار گسیخته، زندگی مشکل تر و رابطه مخابراتی ها با مدیریت بسیار بدتر شد.بطوری که متاسفانه پرده های حرمت شکسته شد و هیچ گروهی تحمل گروه دیگر را نداشت!

از سویی شاغلین و بیشتر بازنشستگان در گروه های تلگرمی خود حرمت شکنی کردند و توجهی به این نداشتند که نمی توانید با بد و بیراه و عصبانیت و هتک حرمت به حقی برسید.این شرایط مورد تایید عقلا هرگز نبوده است اما شکم گرسنه چه باید بکند؟ دستش به کجا بند است؟

برمیگردم به جملات اول متن!

من پیشنهادات خود را به برخی تشکل ها داده ام.

1. دیگر باید یک حکم خارج از مخابرات به تشریح شرایط موجود بپردازد و راه حل نهایی او باید موجب آرامش مخابرات شود.
2. با توجه به اینکه حرمت ها بقدر کافی حفظ نمی شود هیچ جلسه ای با تشکل ها تشکیل نشود. جلساتی که دیگر حتی مصوبه هم ندارند چه دردی دوا می کند!
3. متاسفانه با این روش مدیریت، کار به جاهای باریکی می کشد که ترک فعل ساده ترین آن است.اگر راه حل های مدیریتی به حل بحرانها کمک نکرده است باید به تغییر بیندیشیم.به تغییر هسته های تصمیم گیری.
4. صبر هم اندازه ای دارد! دو سال است می گویم با این وضعیت، سیل شکایت کارکنان رسمی و شرکتی مخابرات را زمینگیر خواهد کرد. متاسفانه بخصوص شرکتی ها و رسمی ها راهی جز این مسیر ندارند.مدیریت آنان را وادار می کند …. تولید خلق الساعه طاها، حذف آیتم های حقوقی و عدم پرداخت منظم و کامل حقوق چیزی جز یک اعلام جنگ نیست! اطمینان دارم آنقدر شکایت در دادگاهها ثبت شود که تمام درآمد اندک مخابرات را ببلعد! راه حلش معلوم است … گفتن ندارد!
5. ……

ادامه دارد این موارد، اما حرف آخر با سهامداران است! چه لزومی دارد شرایط جاری ادامه پیدا کند؟ سه سال زمان کمی نیست برای رفع بحرانهای یک شرکت، اگر جواب نداده پس باید دید مشکل از کجاست! به نظر می رسد سهامدار عمده خود مشکل اصلی است! هر دو سه سال با یک انتخاب، همه چیز را به امان خدا رها می کنند و … می روند تا انتخابات بعدی!

آقایان! آیا عنایت دارید که مهمترین بخش این کشور یعنی ارتباطاتش دست شماست؟ آیا می دانید این سیستم فرسوده شده و هر لحظه که بخوابد دیگر بیدار نخواهد شد؟!

لاپوشانی مشکلات مخابرات به نفع هیچکس نیست! هر کسی از هر طریقی که می تواند باید مشکلات را علنی کند تا بزرگان فکری اساسی برایش بردارند!