مرثیه ای برای دوست، برای سید جواد عزیز!

با قلبی جریحه دار و پر درد
دلی شکسته و صد چاک
چشمی اشک بار و محزون
اما راضی به رضای دوست
اما خشنود از لطف الهی که شامل حال سید بزرگوار ماست
چون جز نیکی و صفا از او ندیدیم.
لحن و لهجه ی زیبایش که هرگاه طنین صدایش در گوشم می پیچد و به خاطر می آورم آتش دوری اش تمام وجودم را می سوزاند…
تو پر کشیدی و از دور بر ما ناظری و امیدوارم که گوشه ای از صفای باطنت را همراهمان کنی و به ودیعه در بین مان بگذاری تا هر گاه دیدار میسر شد تمام و کمال باز پس دهیم.خدا حافظ رفیق…
بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود * این همه قول و غزل تعبیه در منقارش
آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست * هر کجا هست خدایا به سلامت دارش
جا داره که به سردبیر بزرگوامون هم ادای تسلیت کنیم –
بشکست اگر دل ما به فدای چشم مستت
سر خم می سلامت شکند اگر سبوئی
خدایا ما از او جز خوبی نمی‌دانیم و تو از ما به او داناتری، خدایا اگر نیکوکار است، بر نیکی‌اش بیفزا و اگر بدکار است، از او درگذر و او را بیامرز و نزد خود در بالاترین جایگاه‌ها قرارش ده و بر خاندانش در میان زندگان جانشین او باش، به مهربانی‌ات ای مهربان‌ترین مهربانان.