آنچه کارکنان را نگران کرده شرایط کار است نه دورکاری و نزدیک کاری!

مخابرات ما– به وضوح نگرانی را در چهره تک تک آدم ها از همان صبح اول وقت می بینم.حتی کسانی که نلفنبی با من در ارتباط هستند از نگرانی هایشان می گویند.

این نگرانی مخصوص یک استان یا یک شهر نیست.همه نگران هستند و به جد از من  میخواهند مشکلاتشان را مطرح کنم.

آنها هیچ تاکیدی روز دورکاری و نزدیک کاری ندارند.این کامنت را بعنوان نمونه بخوانید:

حسین

سردبیر عزیز من نمیگم کلا کسی بره دورکاری، کاری کنن تو اتاق ها تجمع نباشه، مثلا تو اتاق ما که ۴ نفر هستیم تو یه اتاق ۱۲ متری بگن یک روز دو نفر بیان روز بعد دو نفر بعدی، تجمع نباشه وگرنه من نمیگم بکلی بریم دورکاری

در اتاقی ۱۲ متری ۴ نفر کار می کنند.نفس یکی پس گردن دیگری است.بخصوص وقتی یکی از همکاران متاسفانه کرونا می گیرد جو کلا ملتهب می شود و همه عصبی می شوند.

حالا دیگر بیشتر همکاران باورشان شده که کرونا بسیار نزدیک است.آنان حتی از محافظ صورت هم استفاده می کنند.

مادران بیششتر دورکاری می خواهند.آنان نگران فرزند خردسال خود هستند.راستش با وجود کاهش موالید اگر به همین مادران هم سخت بگیرید باید برویم از کشورهای دیگر فرزند وارد کنیم.

بخوانید:

مادر

من حودم فرزند زیر ۶ سال دارم و زیرساخت دورکاری هم فراهم است اما رییس گرامی میگویند دورکاری یعنی حذف اضافه کار و بهره وری ….

آنچه اینک کارکنان را آزار می دهد برخوردهای دوگانه است.واقعیت این است که مدیران با دورکاری مخالف سهتند.آنان می گویند در حالت حضور همکاران، کارها قفل شده حالا اگر حاضر نباشند چه می شود؟

حس و حال آنان را درک می کنیم اما آنان در مقابل این حس کارکنان چه می توانند بگویند؟ همکاری می نویسد:

مادر

یک ساعت پاس فرزند زیر ۶سال داشتم که از وقتی کرونا اومد و ساعت کاری ها تغییر کرد حذف شد ولی خب دورکاری برای بانوان اجرا شد که ما شاملش نشدیم هربار با یه بهونه …
یه بار گفتن کارمون دورکاری نداره و وقتی ثابت شد که داره بهونه جدید … اصلش این بود که با دورکاری مخالفن
تو یه اتاق کوچک چند نفر همکار هستیم
خدا رو شکر فعلا سالمیم…
و از کرونا به دور …
ولی حقمان ضایع شده و این حقیقتی است که ازار دهنده است.

خدا را شکر سالمیم! این جمله از هزار تا بد و بیراه به شرایط جاری بدتر است.بغضی در این جملات هست که اشک آدم را در می آورد. احساس مظلومیت، احساس آزاردهنده ای است.

با توجه به اینکه بقیه امتیازات مادران حذف شده به نظر می رسد قشری که بیشترین احساس منفی را نسبت به سیستم جاری دارند، مادران هستند.

شرایط امروز ما در استانها طوری است که نه می توانیم ماسک و دستکش و لوازم ضدعفونی به همکاران بدهیم، نه می توانیم محیط کار مناسبی برایشان فراهم کنیم.در این میان اگر اخلاق خوبی هم نداشته باشیم دیگر چه حسی برای کار باقی می ماند؟

حالا که از همه چیز حرف زدیم بگذارید از نظر مخالفان دورکاری هم یک جمله بنویسیم تا همه حواسشان جمع باشد.

یکی از همکاران که مسئول پیگیری اطلاعات از شهرستانها بود به من می گفت:

“هر کسی دورکاری می رود فکر میکند در مرخصی است و نباید کار کند!”

این خود ما هستیم که گاهی امکانی را از خودمان می گیریم!

نتیجه:

• اگر دورکاریم، درست دورکاری کنیم
• نفرات هر اتاق را بقدر مناسب فشرده کنیم.
• ماسک بزنیم.
• به سلامتی دیگران اهمیت بدهیم.
• لوازم بهداشتی و صدعفونی به کارکنان بدهیم.
• دورکاری را حذف نکنیم.