گناهی که حرمت آن بالاتر از حرمت تخریب خانه خداست…

مخابرات ما (سردبیر) – گاهی بعنوان سردبیر واقعا تصمیم گیری برایم مشکل می شود.نویسنده ای که مدتها برای شما مطلب می نویسد آیا می تواند حس درونی خود را نیز یک بار بنویسد یا خیر؟ اگر چنین کرد باید منتشر کنم یا نه؟! ما تصمیم گرفتیم مثل همیشه به نویسنده خوب مخابرات ما اعتماد کنم.

مخابرات ما (مردانی) – همه ی ما طعم بد دل شکستن را بارها و بارها  چشیده و  حدیث تلخش را بارها و بارها شنیده ایم .به دور از تعصب و جانب داری  ، جناب آقای صدری مورد اهانتی قرار گرفت که بی شک دلشان شکسته شد و هم دل ما را شکست …. من دیروز برایش اشک ریختم و ناراحت بودم از حرمتی که از مردی شکسته شد که با عملکردش قامت مخابرات را راست نگاه داشت … و ناراحت از این بابت که اجر مجاهدت و پاداش انسانیت چنین است.

به یاد دو  موضوع افتادم که ذکرش بی ثمر نیست.

۱-احادیثی  از معصومین علیهم السلام

۲-حسنک وزیر

اسلام عزیز برای حفظ آبرو و حرمت و شخصیّت مؤمنان اهمیّت زیادی قائل است تا آنجا که حق تعالی در قرآن کریم می‌فرماید:

پس کسی را که خداوند مدافع او است چگونه انسان به خود جرأت می‌دهد که پرده‌اش را بدرد و رازش را فاش کند یا عیبش را آشکار سازد، و یا بی دلیل به او تهمت وارد نموده و آبروی او را بریزد و به حیثیّتش صدمه برساند(سوره حج آیه۳۸).

یکی از آموزه‌های مهم تربیتی که مورد تاکید مکتب انسان ساز اسلام قرار دارد ضرورت حرمت آبروی دیگران و زود قضاوت نکردن درباره هیچ فرد یا اتفاقی است. این موضوع آن‌قدر مهم است که تجاوز به آبروی دیگران جزء بزرگ‌ترین گناهان محسوب شده و از طرف خداوند وعده عذاب الیم داده شده است.

پیامبر اکرم(ص) درباره اهمیت این موضوع می‌فرمایند: “همه چیز مسلمان، از مال، آبرو و خونش بر مسلمان دیگر حرام است. هرگاه مومن برادر دینی خود را متهم نماید، ایمان او آب می‌شود و از بین می‌رود همان طوری که نمک در آب حل می‌شود و از بین می‌رود”.

امام صادق(ع) نیز در جایی به نقل از رسول خدا فرمودند، خداوند تبارک و تعالی امر کرده است: “هر کس دوستی از دوستان مرا خوار کند، در کمین جنگ با من نشسته است”.

روایتی از کتاب بحارالانوار به نقل از امام صادق (علیه السلام) بیان کرد: پنچ چیز اگر در کسی نباشد آن شخص خاصیت و فایده زیادی نخواهد داشت.

ابتدا تدین و دینداری، دوم حیاء و آبرومندی، سوم عقل و خردمندی، چهارم خوشخویی و حسن خلق و پنجم ادب و احترام. حضرت علی (علیه السلام) می‌فرمایند: “اگر دیندار باشید و خطایی مرتکب شوید، بهتر از آن است که بی‌دین باشید و احیاناً کار خیری کنید.”

دین است که به زندگی انسان چهارچوب اخلاقی و معنوی می‌دهد. حیاء جزیی از ایمان است و خداوند بهشت را بر بی‌شرم و آبرو حرام کرده است.

از پیامبر نقل است که هر دینی اخلاقی دارد و اخلاق اسلام حیاء و آبرومندی است: ان لکل دین خلقاً و خلق الاسلام الحیاء.

حسن بن محمد میکالی شناخته شده به حسنک وزیر، آخرین وزیر سلطان محمود غزنوی بود که به دستور مسعود غزنوی و به فتوای خلیفهٔ بغداد، تحت عنوان قرمطی یا اسماعیلی، در روز ۲۴ بهمن سال ۴۱۰ خورشیدی،‌به دار آویخته شد.

و حسنک را سوی دار بردند و بجایگاه رسانیدند. بر مرکبی که هرگزننشسته بود نشانیدند و جلادش استوار ببست و رسنها فرود آورد و آواز دادند که سنگ زنید. هیچ‌کس دست بسنگ نمی‌کرد و همه زار می‌گریستند، خاصه نشاپوریان. پس مشتی رند را زر دادند که سنگ زنند و مرد خود مرده بود، که جلادش رسن بگلو افکنده بود و خبه کرده. اینست حسنک و روزگارش و روز دارش، رحمه الله علیه، این بود که خود بزندگی گاه گفتی که: «مرا دعای نشاپوریان بسازد» و نساخت و اگر زمین و آب مسلمانان بغصب بستدند، نه زمین ماند بدو و نه آب و چندان غلام و ضیاع و اسباب و زر و سیم و نعمت، هیچ سودش نداشت. او رفت و آن قوم که این مکر ساخته بودند، نیز برفتند. … احمق مردی که دل درین جهان بندد، که نعمتی بدهد و زشت بازستاند… چون ازین فارغ شدند بوسهل و قوم از پای دار بازگشتند و حسنک تنها ماند، چنان‌که تنها آمده بود، از شکم مادر … حسنک قریب هفت سال بر دار بماند، چنان‌که پایهایش همه فرو تراشیده و خشک شد، چنان‌که اثری نماند تا بدستوری فرود گرفتند و دفن کردند، چنان‌که کس ندانست که سرش کجاست و تن کجاست و مادرحسنک زنی بود سخت جگرآور. چنان شنیدم که دو سه ماه ازو این حدیث پنهان داشتند و چون بشنید جزعی نکرد، چنان‌که زنان کنند، بلکه بگریست بدرد، چنان‌که حاضران از درد وی خون گریستند. پس گفت: بزرگا، مردا، که این پسرم بود، که پادشاهی چون محمود این جهان بدو داد و پادشاهی چون مسعود آن جهان و ماتم پسر سخت نیکو بداشت.

مخصوصاً آن قسمت داستان که برجسته شده  مرا بیشتر به یاد تنهایی ات  انداخت جناب صدری.