سردبیر و اسب سفید کامنتها

جناب آقای حمید کردی از پرسنل زحمت کش مخابرات دامغان در حین اجرای عملیات کابل کشی بر اثر برق گرفتگی از تیر تلفن پرت و متاسفانه فوت کردند.
تسلیت به خانواده محترم شون

سلام خسته نباشی سردبیر
شما تنها نیستی در خدمتیم اگر بشود سلامت باشی
و مولا علی یاورت.

سردبیر جان کجایید؟ از وضعیت احکام خبر بگذارید! خسته شدیم به خدا!

سلام سردبیر عزیز و مهربان ،

راستش رو اگه بخوای همکلام شدن با شما در قالب نوشتن کلمات بر روی سینه سفید دفتر محبت شما – که همین سایت خبری گهربار است- هم آرامش بخش است و هم لذت بخش! راستش از اون روزی که به عنوان یکی از مخاطبین شما مفتخر شدم این حس و حال رو داشتم و دارم و خوب می دانم که این حس و حال تمامی مخاطبین شماست

البته از دیگر دست اندرکاران و همکاران شما در سایت و همچنین مخاطبین مظلوم شما به احترام و اکرام یاد نکردن هم جفا میدانم ، واقعیت اینه که من تازه راه گفتن با شمارو یاد گرفته ام و میدانم وقتی برای شما می نویسم چقدر مخاطب دانا و آگاه و دل سوخته ای که از ظلم های دوازده ساله برخی مدیران نا اهل کباب شده است در این ارتباط کوچک با ما همراه و هم دل هستند،

از آرامش گفتید ، آرامشی که با برداشتن نان از سفره مخابراتی ها با تصمیمات ظالمانه برخی مدیران نا اهل همواره کوچک و کوچکتر میشود از دست می رود ،ما هیچ ، مخابرات هم امروز نا آرام و متزلزل است چراکه شخصیت حقوقی مخابرات هم از سوی همان مدیران ، مظلوم و بیچاره شده ، مدیران نا اهل شخصیت مخابرات رو هم در نزد اجتماع کوچک و حقیر کرده اند ،

امان از بی تدبیری ، امان از طمع ، امان از جابجایی حق و نا حق ، امان از کوچک کردن سفره عوام و بزرگ کردن سفره خود توسط نااهلان ،

سر دبیر عزیز من یه چیزی رو خوب یاد گرفته ام در زیر آسمانی که خالق هستی همانی که هم اینک می داند در مریخ و زهره و ماه و سیارات و کهکشانها چه می گذرد و شاهد و ناظر بر رزق و روزی و رفتار نان گزاران و نان برداران سفره های ماست آرامش به داشتن پول های کلان و داشتن ساختمان ها و ماشین های میلیاردی نیست که در روزهای اخیر خوب دیدید چگونه یک شبه صاحبان برج های عظیم با یک بلای آسمانی به خاک سیاه نشستند ، هم آبرویشان رفت هم مال و سرمایه شان نابود شد، هم آرامش اهل خانه انان به هم خورد!

آیا این همه سرمایه اندوزی به بهای نا اهلی کردن می ارزید ؟
قصه امروز مدیرانی که برای سود بیشتر سهام دار عمده، حق نان خورانش را ضایع و سفره آنان را کوچک می کنند همین سرنوشت نا فرجام و عاقبت به شری و بی آبرویی خواهد بود ،
آیا لذت چنین مدیریت ناصواب به بهای گرفتار شدن یک شبه به بلا می ارزد ؟

سردبیر جان .. شدین مثل پدری که تو هر اتفاق ناخوشایندی شنوای غرهای بچه هاست ولی تو شادی ها همه رفتن پی خوشی خودشون .. همین قدر امن .. همین قدر ارامش بخش ..
پایدار باشید و سلامت .. دلتون خوش ..

ظاهراً در آستینمان،مار پرورانده ایم