صبح شنبه چه خبر از مجلس و مخابرات و خواسته های مخابراتی ها!

اره من مشمول این قانون میشم ولی میتونم بگم در دل مخالف هستم
واقعیت این هستش که مخابرات خصوصی هستش و این قانون نمیتونه مشمول مخابرات باشه و مجلس حق نداره برای شرکت خصوصی هزینه ایجاد کنه
اما در عین حال این را هم میگم که مخابرات از حق و حقوق همه پرسنل خورده

با سلام
برادر من ان شا… که همین جوری شما میفرمایید بشه و همگی شاهد اتفاقهای خوبی باشیم ….

خودخواهی مال زمانی بود که پدران و برادران ما واسه حفظ جان تک تک عزیزان این مملکت و این خاک ، زن و بچه های خودشون رو رها کردند و میدان جنگ رفتند .
خودخواهی مال زمانی بود که وقتی صدای وضعیت قرمز رومیشندی پدر شما کنارت نبود .تا تو را در آغوش بگیره با سن ۵ ، ۶ سالگی لابه لای رخت خواب ها قایم بشی
خودخواهی مال زمانی بود که ماهها و روزها و ساعت ها و ثانیه ها منتظر خبر بد بودی . که شاید خبر نمردن پدرت رو ندن ….
خود خواهی مال زمانی بود که مادرت همیشه ی بیوه ای بود که فقط اسم شوهر روش بود .
خود خواخی مال زمانی بود که جسم مریض پدرت هر روز جلوی چشمت باشه و روحیه خرابش که ازش ی موچی ساخته رو تحمل کنی ….
چراغ منزل که روشن باشه پدرت کنارت باشه .. گرمی خانواده رو چشیده باشی متوجه خانواده شهید و جانباز و ایثارگر نمیشی ….. ترس و وحشت و غم حسرت این روزهای تلخ رو خیلیها تجربه نکردن … که الهی نصیب هیچ کس نشه ….

اره ….. میدونید چرا چون پدران ما خود خواه بودند واقعا خود خواه بودند . که زن و بچه ها ی خودشون رو ۸ سال تنها گذاشتد رفتند . اینهای همگی از خود خواهیشون بود …….

من تا حالا هیچ کجا در هیج ارگانی نه دیدم و نه شنیده ام که یک عده ی برای مقابله با طرح و قانون تبدیل وضعیت ایثارگران انقدر کم گذشت باشند و سنگ اندازی برای عدم انجام این قانون کنند به جز مخابرات
به نظرتون دیگه کافی نیست تموم کنید

سلام و درود بر شما و تمامی همکاران گرامی

اره انشالله که برای همه همکاران اتفاق بیفتد.

شما نمی‌توانید درک کنید زمانی که دوسال پدرتان مفقود الاثر باشه و هر روز مادر به دیدن شهدای معراج بره تا شاید جنازه شوهرش را بیاورند
و هر روز بعد از بازگشت از معراج تا دو روز اشک و خون و تهوع..
تازه بعد از دوسال بفهمی که باید شش ساله دیگه هم اسارت باشه .. بعد از هشت سال پدرت رو ببینی
اونم یک تکه گوشت لاغر نحیف با یک اعصاب و روان داغون که هر وقت کوچکترین سروصدایی از ما بچه‌ها بلند میشد چنان بهم می‌ریخت که گویا خمپاره ۱۶۰کنارش خورده ..آخه اونم حق داشت چون هشت سال فقط زجرو شکنجه دیده بود حالا هم با یک پا برگشته وطنش منم آرزو داشتم با پدرم مثل شما ها فوتبال بازی کنم ولی افسوس….