سردبیر- دردهای ما انگار تمامی ندارد! (حاشیه ای بر سیل مشهد!)

مخابرات ما- (سردبیر) – آنچه از روز چهارشنبه گذشته به شدت حالم را بد کرده است، سیل نیست، که عارضه ای طبیعی است بلکه حواشی آن به شدت آزار دهنده است! من سیل را پیش از این دیده بودم که سنگ هایی به اندازه یک کامیون را جابجا می کرد، یک بار هم در فاصله شهر و روستا گرفتار سیل شده ام … اما این بار داستان فرق می کند، در دل یک کلانشهر، قطب گردشگری منطقه و … در خیابانها سیل جاری شده و به خانه مردم ریخته، ماشین ها را برده و آدم ها را کشته!

وقتی بدانید کنار شما، عده ای زیر پل عابر پیاده (که ماشین رو شده) داخل رفته اند و برنگشته اند …. وقتی ببینید ماشین ها را سیل با خود می برد و به هم می کوبد یا  در پیاده رو به درختان می کوبد و داخل آن خانواده ها نشسته اند …. وقتی در عرض چند ثانیه ناقابل، آب تا شیشه های ماشینت بالا می آید! وقتی گل به سر و صورتت می پاشد … تازه می فهمی فاصله بین مرگ و زندگی بسیار اندک است … حتی به قدر یک اطلاعیه کوتاه هم نیست ….! اطلاعیه ای که می توانست ما را هشیار کند … اما …. مدیران مدیریت بحران در خواب بودند!

ابتدا حدود نیم ساعت ماشین را کشیدم کنار، در حالی که آسمان سوراخ شده بود و باران و تگرگ قدرت حرکت از ما گرفته بود! وقتی سرعت باران کم شد، راه افتادیم! گمان نکنید در جاده های حاشیه شهر بودیم … نه! … در مرکز شهر جایی که کالی قدیمی را پوشانده اند و خیابان درست کرده اند، جایی که سیل ماشین ها را با خود می برد!

…

وقتی بارندگی تمام شد و سیل از شتاب افتاد، وارد خیابان ناصری شدم.همان خیابانی که در فیلم های ویدئویی حتما دیده اید، ماشینها مثل قوطی کبریت روی آب برده می شد و  ….

باور کنید دلم سوخت! دلم شکست! بر بی کسی ما مردم عادی در زمان حادثه، در تنهایی ما بگاه گرفتاری … هیچ تشبیهی نمی توانم داشته باشم از وضعیت ماشین هایی که سیل به دور و بر زده بود! … انگار از میدان جنگ عبور می کردیم. فیلم هایی هم گرفته ام که برایتان می گذارم … انگار دردهای ما تمامی ندارد ….

اینها مهم نیست! … فقط جنازه هایمان  مهم است که آن را شهرداری با هزینه خودش دفن می کند! …. جان و مال ما هم که ارزشی ندارد …

*****

پس از ۶ ساعت به خانه رسیدیم.آن هم برای طی کردن مسیری که حداکثر ۵ دقیقه بود! …

****

سیل مشهد در مقابل سیل غرب و جنوب  شرقی کشور هیچ است! سیل های دو سال گذشته تجربه های بسیار تلخی است! اما یک نقطه مشترک در تمامی مصیبت های پیشین این است که در تمام این حوادث چیزی که بیش از هر چیزی آزارم می داد، حس غربت و درماندگی و تنهایی بود!

چرا ما تنهاییم؟!