سردبیر سلام می کند- سلام بر نمایندگان جدید مجلس

مخابرات ما- به این دو نکته توجه کنید:

دولت سیزدهم، اولین دولتی بود که هم و غم خود را برای رسیدن به ۲۰ میلیون پوشش صرف کرد. طرحی ایده آل با روش های خاص! در این میان از اپراتورهای جدید انتظار داشت مشابه اپراتوری قدرتمند همانند مخابرات عمل کنند.

از سوی دیگر، مخابرات در چنبره سازمان تنظیم گرفتار آمده بود و لاجرم UNSP را امضا کرد. مدیران مخابرات معتقد بودند راه برون رفت از کسر درآمد، افزایش تعرفه است.سازمان تنظیم کاملا مخالف بود.

برآیند این دو دیدگاه، مخابراتی است که امروز می بینید. درآمد محدود و زیان فراوان! اگر سرنوشت ارتباطات برای کسی مهم باشد باید طرحی با نگاه تخصصی مهندسین مجرب مخابراتی روی میز وزیر بگذارد.در کنار آن، تشکل ها با توجه به تعداد ۱۶۷ نماینده جدید در مجلس شورای اسلامی، باید بتوانند مسیر آینده مجلس را بر اساس این راهبرد تنظیم کنند.

یعنی به نمایندگان دو نکته را یادآوری کنند:

1. مسیر فعلی هم در وزارت و هم در مخابرات غلط است.
2. وزیری باید وارد شود که به نکته ۱ اعتقاد دارد.

راه حل قطعی مشکلات ارتباطات کشور را بارها معین کرده ایم. در گفتگو با نمایندگان مجلس به کرسی نشانده ایم. وزارتخانه را به قبول آن مجاب کرده ایم! اما وقتی به مرحله اجرای طرح رسیده ایم، برخوردها و تنش ها مانع شده اند.نمایندگان مجلس می توانند :

• وزیری انتخاب کنند که در گفتگو با متخصصین مخابراتی بویژه متخصصین حوزه فیبر، نمره مناسبی بگیرد.
• به وزیری رای اعتماد بدهند که باور داشته باشد کلید حل معادلات ارتباطی و مشکلات موجود در دست  شرکت مخابرات و متخصصان کارآمد آن است.

یعنی برای نجات مخابرات باید اندکی مسائل مالی و مطالبات را فراموش کنیم.کاری که سال گذشته کردیم.

در طی دو سال گذشته، وزارتخانه اصرار بر امضای UNSP توسط مخابرات داشت و مخابرات نیز اصرار بر افزایش تعرفه. برآیند این دو، مخابرات امروز است.بنابراین از همکاران متخصص مخابراتی و تشکل های کارمندی باید بخواهیم برای نجات مخابرات سراغ نمایندگان تازه و یا قدیمی مجلس بروند.باید نمایندگان مجاب شوند به اینکه تغییر رویه وزارت ارتباطات ضروری است و باید نگاهی تخصصی تر جایگزین طرح های اداری روی میز شود.بطور مثال باید برای رسیدن به آرمانهای ارتباطی از جمله ۲۰ میلیون پوشش یا پورت، روشی مشخص، قابل اجرا و تضمین کننده آینده اپراتورها پیشنهاد شود.

بوزارت بجای ایجاد رقابت مصنوعی بین اپراتورها، کنسرسیومی از آنانایجاد کند و به هر یک در هر شهر به اندازه توان کاریش سهام فیبر نوری داده شود.کار آنقدر حجیم و سنگین است که هیچ اپراتوری به تنهایی نمی تواند آن را به پایان برساند.اپراتورهای دیگر نیز به هیچ وجه بدون مخابرات قادر به پایان طرح نخواهند بود چرا که تمامی زیرساختها در اختیار مخابرات موجود و حاضر است و برای کاهش هزینه ها استفاده از این زیرساختها ضروری است.

باید وزیری بیاید که به قواعد فوق پای بند باشد وگرنه نه برنامه توسعه هفتم اجرا می شود و نه طرح UNSP!

با مجلس چه کنیم؟

چه وزیر فعلی در وزارتخانه بماند و با دولت جدید کار کند، چه فرد جدیدی به وزارتخانه بیاید، قبل از گرفتن رای اعتماد از نمایندگان، باید قول بدهد در مسیر و نقشه راه تدوین شده حرکت کند.نقشه راهی که متخصصین مخابراتی ترسیم کرده اند.

از آنجا که اجرا دست اپراتورهاست اما قوانین توسط وزارت تعیین می شود، لازم است گروه سومی مانند نمایندگان مجلس در این میان نظارت کنند.

تنها راه نجات همین است.پیش از این ایده ها مکتوب و تحویل سازمانهای موثر، نمایندگان مجلس و حتی وزارتخانه شده است.کار جدیدی نیست اما می توان نیازهای مدیریتی دیگر را نیز به این طرح اضافه کرد.

شخصا اعتقاد دارم با افراد جدید بهتر می توان منطقی برخورد کرد.گوش های آنان برای شنیدن بازتر است.نمایندگان مجلس، وزیر و حتی مدیران مخابرات! از تغییر استقبال کنیم. تغییر مخالف جریان جاری است.جریانی که مخابرات و وزارت را به بیراهه برده است.

سردبیر- یکم خرداد ۱۴۰۳

مشهد