مخابرات ما- در همایش اداری کنار یکی از دوستان و همکاران نشسته بودم.توئیترش باز بود.متنی را نشان داد که مرا بسیار تحت تاثیر قرار داد.با توجه به وضعیت فعلی کشور و حتی شرکت مخابرات، به نظر می رسد مفید باشد.
احمد فاضلی استاد دانشگاه فردوسی مشهد متننی را توئیت کرده است که با هم می خوانی:
چیدن برنامه های ایده آل گرایانه، شاید موجب تشویق به کار در ابتدای امر باشد، اما به تدریج، وقتی برنامه محقق نمی شود یکی از این دو حالت پیش می آید:
- افراد جامعه، سرخورده، خسته و ناامید می شوند.سال های بعدی هم به حالت بعدی می روند.
- افراد جامعه، از آنجا که برنامه را اجرائی نمی دانند از همان ابتدا میل خود به کار را از دست نس دهند و بی تفاوت می شوند.
مهمتر از برنامه، شرایط اجرای آن است. عموما مشکلات مالی، حوزه توسعه و نگهداری را دچار مشکل می کند اما مدیران بالادستی صرفا برنامه را می چینند و با لوازم اجرا کاری ندارند.
نکته مهمی که مدیران ارشد باید بدانند این است که اگر مشتری بیاید، هیچ شرکتی ان را به بهانه اینکه برنامه ام کامل شده، رد نخواهد کرد. پس منافع یک برنامه ارزومندانه و خارج از توان جامعه چه معنایی می تواند داشته باشد؟ذ
نظر شما چیست؟ آیا در زندگی کاری و شخصی خود با چنین مواردی برخورد کرده اید؟
سلام.سردبیر عزیز…خبر از سنوات مانده استان ها…