پورتهاي اينترنت خانگي بيكار را آزاد كنيد! (آمار بالاي مشتركين اينترنتي دردي دوا نميكند)

مخابرات ما (سردبير) – آمار كاربران مراكز تلفني در چند استان پيش روي من است.بنظر ميرسد در بسياري از موارد ، ما فقط تجهيزات خود را بي جهت درگير كرده ايم.

مشتركيني كه زمانشان تمام شده و شارژ هم ندارند، ضمن اينكه:

• مدتهاست ريالي شارژ نخريده اند.
• اگر شارژ بخرند زماني براي مصرفش ندارند.

اين مشتريان حجم قابل توجهي را تشكيل داده اند. تكليف اين مشتريان چيست؟

• برخي از مشتريان شارژ مانده دارند (اكثرا زير يك گيگا بايت) ولي زماني ندارند براي مصرفش.

تكليف اين مشتريان چيست؟

اين دو گروه در حال حاضر حداقل يك پورت صد هزار توماني (هزينه كارت ADSL) ، بدون اينكه  درآمدي داشته باشيم اشغال كرده اند.

اين دو گروه هزينه نگهداري به مخابرات تحميل مي كنند بدون اينكه نفعي داشته باشند.

حالا در نظر بگيريد در همان مراكز و در همان كافوها، مشتري جديدي براي ADSL  داريد.تكليف چيست؟

• توسعه پورتهاي ADSL بيشتر از كافوهايي صورت ميگيرد كه از اين مشتركين بسيار دارند.
• در اين كافوها بدليل تقاضاي جديد و كمبود پورت خالي، تقاضاي خريد كارت ADSL صادر مي شود!

معني اين حرف چيست؟

• هم پورت بي مصرف داريم كه هزينه نگهداري ميدهيم،
• هم پورت جديد مي خريم كه ميلياردها تومان پولمان را دور ريخته ايم.
• هم هزينه نصب و نگهداري جديد ميدهيم.

آيا اين تفكر منطقي است؟سوال كليدي اين است:

[box type=”info”]چرا پورتهاي بلااستفاده را تخليه نمي كنيم (از نظر ADSL)؟[/box]

پاسخ اين است:

[box type=”error”]اگر تخليه كنيم آمار مشتركين ADSL ما كاهش مي يابد و بايد به مخابرات ايران جواب پس بدهيم كه چرا مشتركين كاهش يافته اند![/box]

آيا اين پاسخ منطقي است؟

وقتي ميگويم هنوز خصوصي نشده ايم به دليل همين رفتارهاست! آيا سود مهم است يا آمار؟!

پاسخ با شما!