وضعیت اسف بار آموزش کارکنان،خدمات رفاهی در تهران و شهرستان ها!

آنوقت که بنده گفتم خصوصی کردن مخابرات یعنی خطای بزرگ کسی به حرف ما گوش نکرد آنوقت که گفتم مخالفت بابا بزرگ با پسر خوانده بر سر تقسیم ارث است سردبیر گفت استغفرالله الان می گویم تنها راه رهایی و حل مشکل برگشت به بخش دولتی همانطور که تمام شرکتها ی استانی به اداره کل تبدیل شد و الا تا بزرگان سیر نشوند که هرگز سیر نخواهند شد ما گرسنه و شکسته خواهیم شد

با سلام
واقعا با این همکار محترم اظهار همدردی میکنم چرا که به نظر میرسه در مخابرات انسانیت و نوع دوستی معنای واقعی اش را از دست داده و این باعث تاسف است.
26 ساله کارمند مخابراتم تا کنون به جز یکبار از اماکن رفاهی شرکت مخابرات ایران استفاده نکرده ام چندی پیش بعد از تاسوعا و عاشورای حسینی در راه بازگشت از مشهد مقدس شب هنگام باران شدیدی می بارید بطوریکه قادر به رانندگی نبودم .یکباره چشمم به تابلوی ویلای رستم رود افتاد و مانند تشنه ای که به آب رسیده آرامش پیدا کردم و با خودم گفتم امشب را اسکان میگیرم و فردا با بهبودی وضع هوا سفرم را ادامه میدم.اما برا همین یک شب هم با توجه باینکه متقاضی زیادی در مهرماه وجود نداره پذیرش یه ایراد بنی اسرائیلی گرفت و گفت باید مسئول رفاه استانتون با تهران مکاتبه کنه و کد پذیرش بگیره لذا دست از پا دراز تر و خجالت زده نزد خانواده برگشتم و در همان محل سوئیتی با تمام امکانات به مبلغ 30هزار تومان برا یک شب کرایه کردم.
به بوی کباب آمدم دیدم خر داغ می کنند.
دوستی می گفت یکسال پاچال دار نانوائی بودم و حالا بعد از گذشت 15 سال هنوز صاحب نانوائی این اجازه را نمیده که من داخل صف نان بگیرم .

همکار گلم نبی محمدی گل گفتی . بنده هم چند سال پیش با دوستم که جزو وزارت کشوریها بود در تهران امتحان داشتیم اون برا خودش در مهمانسرای وزارت کشور جا گرفته بود بنده در مخابرات قرار شد تا ظهر بیاد پیش بنده با هم باشیم اومد ولی چه اومدنی آقا این بخش خصوصی ها نگذاشتن هر چه بنده اینور اونور زنگ زدم نشد با شرمندگی رفتیم مهمانسرای اونها.
بنده بعنوان یه مخابراتی به خودم گفته ام که نباید بیشتر از اینها از مخابرات توقع داشت همین است و بس. باید به فکرخودمان باشیم که چگونه رهایی یابیم.

واقعا این درد دل همه ماست نمی دونیم باید چه کار کنیم و به کی بگیم که این تصمیم رو از روی چی گرفتین و وقتی داشتین این تصمیمو می گرفتین آیا به همه جوانبش نیز فکر کردین؟ آیا من تنها بیام تهران امنیت بیشتری دارم و خانواده ام آرامش خیال دارن یا وقتی با یکی از اعضای خانواده بیام؟

تا فاضلاب ها بالا نزنه، بازهم رو مون رو اون ور می کنیم و خودمون رو به ندیدن می زنیم.