مخابرات ما – مدت هاست که با او حرف نزده ام! از زمانی که مخابرات را به دیگران سپرد و رفت زمان زیادی می گذرد اما هنوز هم او را مخابراتی می دانم.
از من می پرسد : چه خبر؟! تغییراتی ایجاد شده است؟
می گویم: بله مدیر عوض کرده ایم!
می گوید: پس اتفاق خاصی نیفتاده!
بعد ادامه می دهد که: تا وقتی لایه های سهامداری تصمیم گیری شفافی نداشته باشند این قصه همچنان ادامه دارد و هر سال قربانی های جدیدی می گیرد. مدیرانی برای نجات مخابرات می آیند ولی متوجه می شوند کاری نمی توان کرد.
می پرسم: لایه های سهامداری چه تصمیمی بگیرند؟ یعنی چه؟
می گوید: ساده است! یکی دو سال پولی از شرکت خارج نشود وگرنه اگر بیل گیتس را هم بیاورید کاری نمی تواند بکند.آخر تا وقتی که سالی 2000 میلیارد تومان پول از شرکت خارج می شود کاری نمی شود کرد.
می گویم: دوستی دارم که هر سال در زمان تقسیم سود یک جمله می گوید: شرکتی که 95 درصد از سودش را توزیع می کند, یعنی به نقد خوری افتاده است و هرگز بفکر آینده نیست!
بعد ادامه دادم که: وقتی 2000 میلیارد تومان بدهی بانکی داریم آیا در شرکت رمقی برای نفس کشیدن می ماند؟
می گوید: اعداد و ارقام کشنده است! اگر همین رقم شما را در نظر بگیریم باید سالانه 25 درصدش معادل 500 میلیارد تومان سود پرداخت شود! میدانی یعنی چه؟ به عددی که گفتی 800 میلیارد تومان اوراق صادر شده را هم اضافه کن! خیلی ها می آیند و می روند ولی مشکلاتش برای شما کارکنانی است که آنجا مانده اید!
می پرسم: یعنی هیچ راهی برای نجات نداریم؟
میگوید: دارید! یکی دو سال کسی پولی بیرون نبرد! بدنبالش با طرح بازنشستگی شرکت را کوچک کنند. برای بازنشستگی خرج کنند ترنسمیشن شرکت را تقویت کنند و از ین حرفها! آن وقت شرکت می تواند نفس بکشد. با این داستان فعلی هیچکس نمی تواند کاری بکند!
می پرسم : شما که از این چیزها آگاهی دارید فکر می کنید با یک طرح بازنشستگی چگونه به شرکت کمک می شود؟
می گوید: با 250 تا 300 میلیارد تومان می توان 2300 نفر را بازنشسته کرد. پولش هم طی 18 ماه از ذخیره حقوقشان برمی گردد. ولی در ابتدا پشتوانه نیاز دارد. نفری 100 میلیون که پاداش بگیرند میشود اینقدر.
می گویم: تازه اگر بخواهند تشویقی هم بدهند حداکثر دو برابر این میشود.همه این هزینه ها با همان 2000 میلیارد قابل پرداخت است.
میگوید: برو به پرونده استانهای سود ده نگاه کن. استانهایی هستند که طرح بازنشستگی بخوبی اجرا شده است. استانهایی زیان ده یا کم سود ده، 70 تا 80 درصد از درآمدشان را صرف حقوق می کنند. همه اش هزینه نیروی انسانی است.این شرایط نگران کننده است.
می پرسم: پس بنظر شما مشکل در لایه های مدیریتی نیست بلکه در لایه های مالکیتی است!
تایید می کند! بحث را دقیقا مالکیتی و در انحصار سهامداران عمده می داند.
می پرسم: بنظر شما چرا طرح ادغام در زمان دکتر سرائیان انجام نشد! اینکه مصوبه خودشان بود!
می گوید: من که نبودم! فقط می توانم حدس بزنم! احتمال دارد بعدا پشیمان شده باشند ضمن اینکه تمام تصمیم گیرندگان در زمان مدیریت دکتر سرائیان، بیشترشان عوض شدند.شاید این تصمیم هم در گذر زمان و مدیران جدید تغییر کرده است.
****
حرف هایمان تمام شد! مکالمه قطع شد!
اما من, هنوز چند ساعت پس از مکالمه، در فکر هستم! .. آیا این بار سهامداران حاضر می شوند از سود سالانه صرفنظر کنند تا مهندس صدری کاری مفید انجام دهد؟ یا این بار هم صدری را در مسیر خواسته های خود قربانی می کنند!
نظرات بسته شده است.