طنز شما- کوکب خانم و نیمروی رمضان.

متاسفانه نیروهای رسمی علیرغم تمامی تعهدات سازمانی و حس مسئولیت ذاتی و تعصبات سازمانی که در قیاس با دیگران دارند در پله آخر توجه به مطالبات قرار گرفته اند. هیچکس از اونا دفاع نمی کنه. همه فکر می کنن مظلومند و نیروهای رسمی خیلی اینجا بخور و بخوابند.
درسته که وقتی کسی امنیت شغلی بالاتر داره از تکاپو در برخی زمینه های شغلی که خیلی چالش داره باز می مونه، ولی به همون نسبت در خیلی از موارد عرق و تعصب سازمانی اصلا به آدم اجازه نمیده که نسبت به مشکلات سازمان بی تفاوت بمونه، چون به هر حال نیروی رسمی خودشو صاحب سازمان می دونه و سازمان را از خودش. درک سازمانی نیروی رسمی به طور طبیعی خیلی بالاتره و با مشکلاتش خیلی بیشتر کنار میاد و می پذیره. ولی متاسفانه در منابع انسانی متاسفانه در سالهای اخیر در مراجعاتی که داشته ایم و پاسخهایی که گرفته ایم، یه جورایی این حس به ما دست داده که انگار فرزندی از ناپدری هستیم. همه جا حرف ازنیروهای پیمانی و خدمات اول و … و پیگیری کار اوناست. انگار همه انرژی مدیران سر این نیروها می گذره. خب اگه اینجوریه که لطف فرموده این عزیزان را هم از همان فرایندهای استخدامی عبور بدید. حداقل اینجوری دلمون خوش باشه که کسانی که همه انرژی مدیران منابع انسانی سر حل مشکلات اونا داره می گذره از نظرهای دیگه گزینشی و صلاحیت و … معادل ما هستند و داره براشون اینهمه زحمت کشیده میشه و اینهمه زمان براشون گذاشته میشه. بماند که کلی راههای میانبر با لابی و … دارن برای جذب منابع اختصاص داده شده به رسمیها که نهایتا دریافتی اونا به نسبت کارکردشون با اینهمه ناله از ما هم خیلی بیشتر میشه. درحالیکه خیلی از مدیران شاید با توجه به گزارشات ساختگی فکر کنن هزینه نیروی پیمانی خیلی کمتره، با احتساب جذب منابع به طور غیر رسمی، اگه به دور از تعصب و منافع شخصی نگاه کنن اشتباه فکر می کنن.

سردبیر محترم هم که کلا نیروهای رسمی و مشکلاتشونو بی خیال شده، عین مدیران سازمان. شدیم هووی بقیه. تیترهای سایت را خودت یه نگاه کن. ببین چند تیتر مال اوناست چندتاش مال رسمی ها. حالا ما هیچی نمیگیم دلیل نمیشه مطالبه نداریم. شاید حیای ما بیشتر باشه و آبروی سازمان برامون بیشتر اهمیت داشته باشه.