بخوانید و عبرت بگیرید؛ مقایسه حقوق شرکت مخابرات و سایر شرکتها!

شرکت نفت و گاز رو نمیدونم، ولی شرکت زیر ساخت بعید میدونم اینقدر به یه کارمند عادیش حقوق بده مگر پست خوبی داشته باشه و البته رسمی باشه نه قراردادی و…

د راین شکلی نیست که حقوق مخابرات پایینه اما این آمار و ارقام مربوط به حقوق سایر سازمان ها وادارات خیلی ها شون اشتباه و غیر واقعیه. به عنوان نمونه دایی بنده با 25 سال سابقه کار در شرکت آب و مدرک کارشناسی داره زیر 5 تومن میگیره . خانم بنده کارمند سازمان تامین اجتماعیه و رئیس قسمت ایشون با 20 سال سابقه کار داره 6 تومن میگیره .

با سلام خدمت همکاران عزیز.باور بفرمایید دوستان عزیز دریکی از روزهای تعطیلات نوروزی با جمعی از دوستان دانشگاهی شاغل در سایر ادارت بحث حقوق ومزایا پیش اومد .طبیعی بود که دوستان از گفتن دریافتی واقعی طفره میرن .بعد از اینکه پیامک فیش حقوقی اسفند را که مبلغ 1100000 تومانش مربوط به بهره وری بود را نشان دادم همگی از این دریافتی متاثر شده یکی از دوستان رسما معذرت خواهی کرد که آقا تورا خدا ما راببخش تاالان فکر میکردیم بالای 10000000 دریافتی داری.این اوضاع واحوال ماست خدایا خودت کمک کن.

این مطالب دوستان همه واقعیت است . اما درد از انجا شروع می شود که یک شرکت مخابرات ایران که زبانزد عام و خاص بود اینطور خوار و ذلیل کارکنانش را نگه میدارد!! توجه کنید همکاران یک مثال ساده
شرکتی که در سال های گذشته تنها متکی به تلفن ثابت بود و بین استان ها هم با حداقل ظرفیت کانالی ارتباط مردم را برقرار میکرد با قیمت اندک پالس دریافتی ان همه املاک و مستغلات و ویلا ها و ساختمان های ارزشمند را در مراکز استان ها و شهر ها خریداری و با پرسنل شصت هزار نفری خود بهترین حقوق و امکانات را برای کارکنانش مهیا میکرد. حال تصور کنید امروزه علاوه بر منابع تلفن ثابت adslو موبایل و دیتا وخدمات متنوع دیگر و در امد سرسام اور امروزی ان و با نرخ های امروزی چگونه مسئولین ان علنا به کارکنان دروغ بزرگ نداشتن و نداریم را می گویند؟!!! شرکتی که با اندوخته و ثروت افسانه ای و کسب درامد هنگفت چنین ظلم بزرگی را در حق کارکنان زحمتکش خود روا و تنها این ثروت نزد عده ای قرار دارد که جیب هایشان را انتهایی نیست!!!!و سیری ناپذیر هستند. اینست مصداق دو رویی و ریا که در شرکت حاکم است و متاسفانه مسئولین دولتی نیز چشم بر ان بسته اند و شاید نیز از محل بریزبپاش های ان هم نصیبی می برند که قفل سکوت بر لب هایشان زده اند!!!
در آینده نزدیک که کارکنان زبده از مخابرات بروند شاید ان زمان افسوس بخورند که چنین نیرو های خدومی روزگارانی برای انها کار می کردند. به یاد داشته باشند روز گار همیشه وفق مراد انها نخواهد بود که کاخ های خود را بر زحمت و عرق ریخته کارکنان و گذشت عمر انها بنا کرده اند!!! دنیا به هیچ کسی وفا نکرده که این اقایان تازه به کیسه رسیده دومی ان باشند. گدایان دیروز ثروتمندان امروز شده اند و تنها و تنها خود را نظاره گرند.

سلام خدمت دوستان. ممنون از مطلب جالب و خوبی که گذاشتید. ای کاش این موضوع از هر لحاظ بحث و گفتگو شود و دیگر دوستان نیز وارد بحث شوند و نظرات خود را از زوایای مختلف درج کنند.

به نظر بنده پشت هر سازمان موفق، نیروی انسانی دارای روحیه مثبت و با انگیزه قرار دارد. نیروی انسانی که بخاطر ارزش دادن مدیران آن سازمان به آنها، حاضر است برای سازمانش و موفقیت آن هر گونه فداکاری و از جان گذشتگی را بکند. چرا که بخاطر این ارزش (مالی، روانی، رفاهی و حتی اجتماعی) که به او قائل شده است ، سازمان را از آن خودش می داند و سرنوشت و آینده آنرا عین سرنوشت و آینده خود دانسته و برای بودن و کار کردن در آن سازمان به خود می بالد و نسبت به آن تعصب نشان می دهد و حتی در منزل و لحظات استراحت خود نیز برای موفقیت سازمانش فکر می کند و برنامه می ریزد. (همانگونه که در سالهای قبل تا حدی مخابرات ما این گونه بود و نیروهای سازمانهای دیگر با دید ابهت به سازمان ما نگاه می کردند و آروز داشتند که مثل ما در این سازمان کار کنند!!)

اگر یک سازمانی بخواهد موفق باشد، بایستی مدیران آن در وحله ی اول از ارزش دهی به نیروی انسانی خود شروع کند و یاد بگیرند که چگونه و از چه طرقی می توانند به نیروی انسانی خود ارزش بدهند. برعکس یک سازمانی که به نیروی انسانی خود ارزشی قائل نباشد، نه نتها نمی تواند در خودش تغییر و تحول ایجاد کند، بلکه حتی نمی تواند در کارهای عادی و فعلی خودش نیز در حد قابل قبولی موفق باشد. در این حالت نیروی انسانی خود را تبدیل به نیروهایی غیر مؤثر کرده؛ طوریکه فقط به دنبال گذران ساعات کاری خود بوده و از نیم ساعت قبل پشت گیت های خروجی صف بسته و برای در رفتن از سازمان لحظه شماری و بی تابی می کنند. متأسفانه مخابرات ما دچار این ضعف و بیماری شده و روز به روز در این گرداب فرو رفته و گویا نیروی انسانی خودش را کلاً فراموش کرده؛ مگر در مواقعی که موضوع تحکم ومحدود کردن از قبیل ورود و خروج و کاهش هزینه ها و … مطرح باشد. لااقل این روندی است که طی این هشت سال خصوصی سازی دیده شده است. در طول این مدت طوری در این روند و طرز فکر خود پافشاری نموده اند که به نظر می رسد نه نتها نیروی انسانی، بلکه حتی خود سازمان را نیز از یاد برده اند. طوریکه طی این چندین سال اتفاقی که افتاده، نیروی انسانی بدون انگیزه و بدون روحیه و با آینده ای مبهم و و مملو از نگرانی و استرس است. تحقیق کنید، اکثر سازمانهای موفق در دنیا سازمانهایی هستند که بالاترین ارزش را به نیروی انسانی خود داده اند. و حتی در قیمت گذاری و ارائه صورتهای مالی، بالاترین رقم مربوط به ارزش نیروی انسانی است، نه ساختمانها و تجهیزات و …

به نظر بنده مدیران بالا دست خوش فکر و صاحب ذوق (در یک سازمان موفق) آنچنان بایستی دید وسیع، مثبت، کلان و توانمند داشته باشند که بتوانند در سازمان بازی برد چند جانبه را به خوبی پیش ببرند. می توانند طوری برنامه ریزی، فکر و عمل کنند که اولاً برای مشتریانش سرویس های خوب، نوین با حداقل هزینه ارائه کنند و مردم را از خودشان و سازمان راضی و علاقمند نگه دارند، دوماً برای سازمان سود بیشتری کسب کنند و سازمان را به سمت یک سازمان موفق، نوین و پیشرفته با حداقل هزینه و حداکثر سود پیش ببرند و آینده سازمان را تضمین کنند و سوماً برای نیروی انسانی حاضر نیز رفاه و حقوق مکفی و قابل قبول و جو روانی خوبی برای آنها فراهم کرده و آنها را تبدیل به نیروی انسانی با انگیزه و مؤثر نمایند. در حالیکه به نظر می رسد مدیران محترم ما فقط و فقط یک وجه دیگر این بازی را دیده اند و بس. آنهم افزایش درآمد، رفاه، حقوق و آینده ی خودشان می باشد و بس (البته نه سازمان).
یکی از دوستانم که در یکی از کشورهای دیگر زندگی و کار می کرد، نکته ای جالب بیاد دارم که می گفت اینجا فقط این نیروی انسانی نیست که همیشه نگران از دست دادن شغلش باشد. بلکه سازمان نیز این نگرانی را دارد که نیروی انسانی متخصص خود را از دست بدهد و این نیرو به یک شرکت دیگری ملحق شود. در حالیکه ظاهراً این نگرانی همیشه در سازمانهای ما یک طرفه بوده و مدیران تنها روندی که در پیش می گیرند اینست که همیشه نیروی انسانی خود را در حالت نگرانی و استرس نگه دارند. نگران از دست دادن شغل، نگران کاهش مزایا، نگران آینده، استرس عدم تأمین مکفی، نگران عدم تطابق دخل و خرج و حتی نگران موارد کوچکی از قبیل ورود و خروج و استرس تأخیر، حتی یک دقیقه!!

در نهایت جان کلام اینکه :
“سازمانی که به نیروی انسانی خود ارزشی قائل نباشد، محکوم به ورشکستی و حذف شدن از دور رقابت است.”