سردبیر سلام می کند- آقای من! آب از سرمان گذشت، اما سلام!

مخابرات ما (سردبیر) – شب ها و تاریکی سخت و سنگین است، هنوز هم، از دوران کودکی که تابستانها در روستا و باغ زندگی می کردیم، این تاریکی محض آزارم می دهد … اما شب هایی که ماه کامل می شد …. جقدر زیبا بود وقتی از پشت بام، ماه را در آغوش می گرفتی و میخوابیدی!

هنوز هم از تاریکی خوشم نمی آید! اما … فرق می کند … وقتی تاریکی را می شکافی و به سمت مقصدی می روی که روشن و پر نور است! شاید آنجا ماه باشد و برای در آغوش گرفتنش باید پشت بام بخوابی ….! شاید …!

گفتم از تاریکی خوشم نمی آید! یعنی دیگر از تاریکی نمی ترسم! چرا که چیزهای ترسناک تر بسیاری دیده ام! بسیار بسیار! آدم هایی که نگهبان تاریکی اند! ویروس هایی که شیطان و تاریکی محض شده اند! ….

همین است که می گویم آب از سرمان گذشته است! همه اطرافمان تاریکی است … و برای رسیدن به نور به جایی می روی که قلبت را کمی روشن کند! می گویم کمی … چون دیگر قلب هایمان سخت و سرد وتاریک شده! دیگر و دیگر هیچ نور و گرمایی آن را نجات نمی دهد! قلب هایمان از دست رفته لذا آب از سرمان گذشته … اما دنبال یک رشته نجات و ریسمان نجات سری می زنیم به جایی که حال قلب مان را بهتر کند! قالب های تاریک و سخت ما را! … پس به اینجا آمدیم!

شب تاریک و سختی که به محض ورود؛ دعای کمیل طنین انداخته بود، و من به سبک و سیاق جوانی تا به انتها همراه با گوینده، از حفظ خواندمش … شاید حال دلمان بهتر شود!