سردبیر- دوستان بزرگوار، برادران و خواهران گرامی! سلام!

در این ایام سوالات بسیاری از من پرسیده می شود.نهایتا به این ختم می شود که آیا من با این  شرایط بازنشستگی بروم یا بمانم.

این سوال سختی است برای من. پاسخش هم غیر ممکن. هر کسی بر اساس شرایط زندگیش باید تصمیم بگیرد.

من تنها کاری که می توانم بکنم این است که تمامی اطلاعات لازم را برایتان فراهم کنم ضمن اینکه تلاش کنم اطلاعات درست باشد.دقیق باشد.تابع خواسته من یا دیگری نباشد.بیش از این دیگر از من ساخته نیست.ضمن اینکه هر جایی احساس کنم دستوری منطقی نیست یا کار بهتری هم هست، از حقوق شما با همه وجود دفاع کنم و آن قانون و نوشته را عوض کنم.در طی 13-14 سال بارها و بارها چنین اتفاقی افتاده است اما هرگز اعلامش نکرده ام.

من سعی کرده ام از همه اعتماد عمومی به نفع همکارانم استفاده کنم.

اما موردی که از خبر مهمتر است سند آن است. هر کسی به شما خبری می دهد، حتی من باشم باید مستندات ارائه کنیم. باید برای هر خبری آنقدر سند بدهیم که شما به آن اطمینان کنید وگرنه نپذیرید.

در مواردی من خبرها را می گذارم  شما را ارجاع می دهم به محل سند، چون نمی توانم نامه اداری منتشر کنم اما شما به آن دسترسی دارید. گاهی هم سندهای خبر، بعدا می آید.مثل همین خبر سربازی! نمی توانستم صبر کنم تا فردا سندش برسد چرا که ممکن بود نفرات، تا رسیدن سند تقاضای بازنشستکی را در Hr  پر کرده باشد و …. !

همه ما در شرایط حساسی هستیم.من وشما. شما سخت تر. چون باید تصمیم مهمی بگیرید.من مثل یک همراه کنار شما هستم.ولی بجای شما نیستم! برای قوت قلب، هر کاری صلاح می دانید انجام دهید.هر کاری!

خلاصه به هر طرفی سر بپرخانید من در کنار شما هستم.آنگاه که مشکل دارید بیشتر حضور دارم! خدای مهربان انس الفتی بین ما ایجاد کرده که اصلا نیاز به گفتنش نیست.

می دانید که دوستتان دارم و این را  تا امروز همیشه ثابت کرده ام.نشانه های دوستی شما را هم بسیار دیده ام.به این اعتماد افتخار می کنم و تا وقتی که مخابرات ما باشد تا وقتی که حقوق کارمندی امکان انتشار به من بدهد در خدمت شما هستم.