سردبیر- کانکس یک ابزار است.هدف حرکت جمعی است.
[box]مخابرات ما – ارسال 1300 کانکس توسط ارتباطات سیار به مناطق زلزله زده موضوع صحبت ماست.[/box]
مخابرات ما (سردبیر) – امروز در گروه تلگرامی مخابرات ما- رسمی همکاران در مورد ارسال کانتینر و کانکس های شرکت ارتباطات سیار به مناطق زلزله زده صحبت می کردند.
گروهی از ایجاد این جرکت و ارسالش خوشحال بودند.گروهی برای انجام آن تلاش بسیاری کرده بودند.تلاش بسیار! گروهی نیز معتقد بودند این حرفها را کنار بگذارید ما مشکلات مهمتری داریم. گروهی نیز نه برای انجامش تلاشی کرده بودند, نه میلی به گفتگو در این باره داشتند ونه دوست داشتند دیگران در این باره حرف بزنند!
ما به همه دوستان و عقایدشان احترام میگذاریم.هر کسی بنا به یک سابقه ذهنی به نتایجی رسیده است.حتی کسی که فکر میکند اینها همه بازی است.ما اصلا نمی خواهیم عقیده کسی را تغییر بدهیم.اصلا!
مگر میشود بعد از 30-40-50 سال عقیده کسی را تغییر داد بدون اینکه خودش کمکی بکند؟! برای اینکه بخواهیم عقیده کسی را تغییر بدهیم باید دو چیز داشته باشیم.
اول اینکه مطمئن باشیم عقیده ما درست است.دوم اینکه مطمئن باشیم عقیده طرف مقابل غلط است.
ما به هیجگدام از این دو, مطمئن نیستیم. ولی بیایید در یک نقطه تمرکز کنیم و بر گرد یک حلقه متعهد باشیم.
به دیگران اجازه بدهیم حس خود را بروز دهند و با حس خود شادمان باشند یا غمگین!
چرا باید با کلمات نامناسب, درون حس طرف مقابل با جفت پا بپریم و حالش را خراب کنیم؟ چرا؟!
به دو حس این روز نگاه کنید!
تعداد زیادی از همکاران ما در استانها بدون ریالی منفعت, گرد هم جمع شده اند تا کانکس ها را جمع و جور کنند و برای استفاده آماده! گروهی برای ارسال کار میکنند.از نیروهای جاهای دیگر برای انتقال و تعمیر استفاده می شود!
چه حس خوبی دارند!
از انجام یک کار جکعی و مفید چقدر راضی هستند؟
همین حس, خودش به تنهایی چقدر ارزش دارد؟
برای ایجاد همچه حسی در بین خودمان , باید چقدر هزینه کنیم؟
این حس هم زیباست و هم مفید!
پس اجازه بدهیم این حس بارور گردد.به شعور برسد. چرا به شعور برسد؟ …. —–>
حالا شما را به جای دیگری می برم!
بسیاری از دوستان تلاش بی وقفه ای داشته اند تا توانسته اند مخابرات ایران و ارتباطات سیار را به این امر راضی کنند. بخشی از این تلاش ها را همین دیشب در تلگرام برایم فرستاده اند!
با استانداری استانشان, مدیر منطقه شان, مدیر عامل مخابرات ایران, هیئن مدیره مخابرات ایران, هیئت مدیره ارتباطات سیار و …. از طریق تلگرام و تلفن ارتباط گرفته اند و تمام این ارتباطات را برای من ارسال کرده اند!
یکی و دو نفر م نیستند! این کار یکی دو نفره به نتیجه نمی رسید! تعدادشان واقعا زیاد است! از اصفهان هم شروع شد!
حالا این افراد از نتیجه حاصله راضی هستند. حس خوبی دارند. از اینکه حرکت جمعی آنان به نتیجه رسیده راضی هستند.
آنان خوشحالند.چرا که نتیجه کار جمعی به هدف رسیده.پس به اهداف دیگر هم میتوان رسید!
این حس خوب هدف, این حس زیبای خشنودی را از این دوستان بگیریم؟
چقدر باید بی حس و نامرد باشیم که حتی به این گروه اجازه ندهیم نظراتشان را بگویند و در این حس زیبا ما را هم شریک کنند؟!
حالا اگر اجازه بدهیم این حس خوب خشنودی در این دوستان به شعور برسددر آینده به ما چه خواهد داد؟ …. —–>
به بخش مدیران می رویم!
مدیری هست که می گوید از روز اول زلزله به مدیران ارتباطات سیار گفته است کانکس ها را به کرمانشاه بفرستند.جرقه اش از آنجا زده شده. مدیران در مخابرات ایران و هیئت مدیره ارتباطات سیار , برای اولین بار سریع تصمیم گرفته و به آن عمل کرده اند!
خشنودی این حس اگر در این مدیران به تکامل برسد, چه حاصلی برای ما دارد؟ …. —–>
*****
—–>>>>> حالا با من به بخش نتیجه بیایید.
اگر این سه گروه در یک کار مشترک, به حسی مشترک برسند و خشنودی و خوشحالی خود را از یک موضوع مشترک نشان بدهند, و نتایج آن را به چشم ببینند , آیا در مقابل پیشنهادات دیگر نیز سرسختی گذشته را نشان خواهند داد؟ آیا از بودن در کنار هم و لذت بردن از کار و پیشنهاد در کنار یکدیگر, راضی تر نخواهند بود؟
آنگاه نتیجه آن , پشنهادات بهتر, روزهای بهتر و درآمد بیشتر خواهد بود.
بنابراین از همه دوستانم خواهش میکنم جلوی بروز خشنودی و خوشحالی همکارانشان را نگیرند.با لجاجت و سرسختی , مشکلات مالی را به کمک های اینچنینی نسبت ندهند.
دیدید که دنیا آنقدر ها هو جای خوش و راحتی نیست! این زمین لرزه می توانست در زمین ما باشد!
بیایید به حس شادی و خشنودی دیگران احترام بگذاریم و سرکوبش نکنیم.
حتی تکرار مکرر آن نیز اشکالی ندارد! مگر شما خاطرات خوب زندگیتان را بارها و بارها برای دیگران تعریف نمی کنید؟! آیا به همان اندازه خاطرات تلخ را هم یاد می کنید؟
یک موضوع مهم را می خواهم خدمتتان بگویم.
نیرویی که شادی و خشنودی در زمان انجام کار در ما ایجاد می کند, شکست ناپذیر است. پس دیگران را به تعزیه گذشته و گریه بر تصمیمات مالی هیئت مدیره نخوانید.این شادی های کوچک منشا اثرات بزرگی خواهد بود.
این را از این سردبیر پیر به یادگار داشته باشید.
روزگارتان همیشه آرام باد.
سردبیر – 2 آذر96
نظرات بسته شده است.